Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 21

Æ S K A N
113
og vildi öllum gera golt og sem mamma
þeirra hafði sagt þeim að öll börn æltu
að breyta eftir. En þeim þótti miklu
meira gaman að heyra sönginn en
hlusta á lesturinn. Hann var svo langur
og þreytandi, að sitja undir svona lengi
kyr. Aftur var gaman að hlusta á jóla-
sálmana. Þau kunnu sum erindin og
gátu sungið þau með fullorðna fólkinu.
Þegar búið var að lesa, fór mamma
þeirra fram að skamla og slúlkurnar
að bera inn diskana. Á þeim var alls-
konar jólamatur: magáll, sperðill, smjör,
potlbrauð og flatbrauð og svo laufa-
brauðið. Fjórar laufakökur á diskum
siúlknanna, en sex á diskurn piltanna.
Og svo slórt jólakeiti ofan á hverjum
diski — jólakeiti fólksins — því allir
á bænum fengu jólakerti.
Börnin hlupu fram og aftur um bað-
stofuua og skoðuðu á diskana jafnóð-
um og þeir komu inn. Seinast komu
þeirra diskar og kertin þeirra með. Þá
var ekki beðið með að kveikja á þeim
og síðan settust þau á rúmið sitt og
fóru að borða jólamatinn. Ekki var að
tala um að borða hann ailan og Hugi
sagði systur sinni, að Björn gamli fjósa-
maður hefði sagt sér, að menn ættu að
eiga ögn eftir af jólamatnum til nýárs
og svo af nýársmalnum fram að þrett-
ánda, þvf þá væru jólin búin, en fyr ekki.
Hrefna hélt að hún yrði búin fyr
með sinn mat, þó hann væri mikill,
hún gæti reynt að geyma eina laufa-
köku. Seinast kom svo jólagrauturinn,
hnausþykkur grjónagrautur með rúsín-
um i og kanel og sykur ofan á.
Þegar búið var að borða, fór mamma
þeirra fram að hita kaffið, en hilt fólk-
ið flest tók ýmsar guðsorðabækur og
fór að lesa í þeim, þvi enginn málti
lesa sögubækur á jólanóttina eða snerla
á spilum.
Nú kallaði faðir þeirra á þau inn í
hjónahúsið og lét svo aftur hurðina.
»Jæja, börnin mín. Hvernig heflr ykk-
ur gengið að halda það, sem ég sagði
ykkur að gera um daginn? Hafið þið
aldrei sagt ljótt eða ósatt síðan?«
»Nei, aldrei pabbi minn«, sagði Hrefna
lilla brosandi. »Það hefi ég ekki geit.
Ég hefi að eins sagt: »Svei«. Er það nokk-
uð ljótl?«
»Neij ekki er það«, sagði faðir henn-
ar. »Og þá er bezt að þú fáir jólagjöf-
ina þína«. Síðan gekk hann að borðinu
og lauk upp skúlíunni og tók þar upp
einhvern hvítan böggul og rakti hann í
sundur.
Hrefna starði undrandi á böggulinn.
Nei. Þetta var þá ljómandi fallegur kjóll
úr ull og mosalitaður með grænum
böndum og innan í voru ofurlitlir skaut-
ar alveg nýir. f*á hafði Hrefnu lengi
langað til að eignast.
»Hrefna mín. Éelta er nú handa þér.
Kjólinn áttu að eiga lengi og fara vel
með hann. Hann er úr íslenzku efni að
öllu leyti og litaður úr íslenzkum jurta-
litum, og skautana áttu að nota, þegar
svellin koma og reyna að verða góð
skautastúlka. Það hressir og herðir lík-
amann að æfa sig á skautum og getur
oft komið sér vel, að kunna þá fögru
íþrótt. En Hugi litli, ósköp ertu daufur.
Hvernig hefir það gengið fyrir þér? Hef-
ir þú nokkurn tima sagt ljótt eða ósatt
síðan um daginn?«
»Fæ ég enga jólagjöf, ef ég hefi gert
þaö?« spurði Hugi í hálfum hljóðum
og var grátstafur í rómnum.
»Ég veit ekki, líklega verður það ekki«,
sagði faðir hans. »En segðu mér nú
eins og er«.
»Eg var að elta trippið hana Skjónu
litlu um daginn og ætlaði að láta hana
inn, en hún var svo óþæg að ég réði
ekkert við hana og þá sagði ég ósköp
Ijótt. Ég gætti ekkert að því, fyr en
það var sloppið fram úr mér. En það
heyrði það enginn«.