Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 8

100
Æ S K A N
»Er sálarveiki vond veiki?« spurði
hann þvi með hálfum huga. Jóhann
gamli gaut hornauga til hans undan
stóru gleraugunum, sem hann setti æfin-
lega á sig, þegar hann var að skera
neftóbakið. »0, ekki er hún góð, dreng-
ur minn, ja, nei, nei, góð er hún ekki,
— en þú skilur það ekki — hefir ekki
vit á þvi, góðurinn«, sagði hann aðeins
og hélt áfram að skera tóbakið. Jón
litli varð að láta sér það lynda, og
hann spurði ekki oftar um sálarveiki.
Og það var svo sem margt annað, sem
hann gat spurt um.
»Af því kemur hann pabbi minn
ekki heim?« spurði hann Maríu gömlu
einhverju sinni, er þau voru einsömul í
kofanum hennar.
»Það er ekki golt að segja«, svaraði
gamla konan rólega eins og hún var
vön, og horfði með viðkvæmni á dreng-
hnokkann, sem stóð fyrir frarnan hana
með spyrjandi áhyggjufullum svip.
»Mig langar að fá hann heim«, hélt
Jón litli áfram. »Þá kannske líka batn-
ar mömmu minni«.
»BIessað barniðl« sagði María og
klöknaði við.
»Ætli hann komi ekki heim á jólun-
um?« bætti Jón litli við. »Þá væri
gamancc.
»Hver veit, væni minn«, sagði María.
»Kannske hann komi. Vert þú altaf
vænn og góður drengur, þá batnar
mömmu og þá verður svo gaman á
jólunumcc.
Bezta ráðið til þess að gleyma öllum
þeim áhyggjum, sem lögðust á hann,
var að hlusta á sögur Maríu, og nú var
hún einmitt nýbúin að segja honura
eina svo dæmalaust skemtilega sögu.
Ef að sú saga væri sönnl Ef það væri
satt, að það væru til óskastundir og
maður gæti óskað sér hvers sem maður
vildi! Þá var Jón litli ekki í vandræð-
um, hvers hann mundi óska sér. En þá
þurfti hann líka að vera voða duglegur
drengur til þess að vinna fyrir óska-
stundinni, hún kom svo sem ekki fyrir-
hafnarlaust, eins og af sjálfu sér. Sagan
var einmitt um það.
Það var kóngsdóttir í álögnm, sem
enginn gat leyst hana úr, fyr en hann
hitti á óskastund, en hún var vand-
fundin, og það vissi enginn hvar ætti
að leita hennar, nema norn úti i skógi.
Svo lagði kóngssonurinn af stað, hann
gekk lengi lengi, þangað til hann fann
gömlu nornina. í*á blæddi úr fótum
hans, og hann var örmagna af þreytu.
»Það er alt tilvinnandi fyiir óska-
stundina«, sagði kóngssonurinn. Og svo
sagði hann gömlu norninni frá ást-
meynni sinni í álögunum, og hve heitt
hann þráði að fá leyst fjölra hennar.
»Það sé ég sjálf«, sagði nornin. »Ég
sé það á sorg augna þinna og á blóð-
ugum fólum þínum, og af því að þú
ert ungur og elskar svo heitt, þá skal
ég gera bón þína og segja þér leyndar-
dóminn um óskastundina«. — Nóttin
helga er upphaf allra óskastunda«, hélt
hún áfram. »Farðu þá upp á reginfjöll
og findu þar nýfallna arnaríjöður, vættu
hana úr blóði þínu og táium og legðu
hana við bjarta heitmeyjar þinnar. Þá
hefirðu unnið þér óskastund«.
Þetta var uppáhaldssaga Jóns litla.
Á hana hlýddi hann hugfanginn. í anda
fylgdi hann kóngssyninum á för hans
um kletta og klungur og fyltist barns-
legri gleði yfir góðum árangri ferða
hans.
»Eru til óskastundir enn?« spurði
hann þegar Marfa lauk sögunni.
»Ég býst við því«, sagði María,
»ef menn kynnu að hagnýta sér þær
réttilega«.
Jón litli varð mjög alvörugefinn á
svip. »Ég vildi að ég gæti áunnið mér
óskastundcc, sagði hann, »þá veit ég
hvers ég óskaði mér«.
»Það veit ég líka«, sagði María og
brosti.