Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 24

116
Æ S K A N
sig upp í rúmfleli sinu, kveikti í píp-
unni sinni og bjóst til að taka á sig
náðir. Þá var skyndilega barið hægt
að dyrum. »Æ, æl« tautaði karlinn,
»hver getur nú verið á flakki svona
seint og í slíku veðri?« Hann opnaði
varlega dyrnar og sá þá lítinn dreng
standa á dyrahellunni, jafn hvítan og
helluna, sem hann stóð á. »Hver ert
þú og hvaðan kemur þú, pottormurinn
þinn?« spurði hann
hranalega, en dreng-
urinn mjakaði sér
inn fyrir dyrastatinn
á meðan og svaraði:
»Ég heiti Pétur og
er sonur konunnar í
Vikurbergi. Ég átti að
sækja mjólk í jóla-
grautinn út að Stóru-
Strönd, en svo fór að
snjóa alt í einu og
með kvöldínu varð
svo dimt að ég sá
ekki^ handa skil, svo
ég viltist hingað«.
»Jú, jú. Þetta getur
nú komið fyrir slíka
frávillinga eins og
þig«, sagði Matti, »en hvernig fórst þú
að rata hingað?«
»Pað er nú saga að segja frá því«,
svaraði drengurinn og leit einarðlega á
gamla ónotasegginn. »Jólasljarnan vísaði
mér veginn hingað, skal ég segja þér«.
»Jólastjarnan? Hvað ertu að bullal
Segðu h'ldur hreinlega frá því, hvernig
þú komst hingað«, tautaði karlinn.
»Nú, jæja«, svaraði Pétur brosandi.
»Skömmu eftir að ég lagði af stað frá
Stóru-Strönd með mjólkurföluna, þá fór
að snjóa og hvessa svo ákaft að ómögu-
legt var að rata fyrir byl. Augun fylti af
snjó og þegar dimt var orðið, vissi ég
ekkert hvaö ég fór«.
»Hvernig fórstu þá að?« spurði Matti
og íór nú að verða forvitinn þvert á
móti vilja sínum. »Varstu ekki hrædd-
ur ?«
»0, jú, en ég óttaðist mest að ég yrði
of seinn heim með mjólkina, svo graut-
urinn yrði soðinn áður«.
Karlinn tók pfpuna út úr sér og skelli-
hló og það hafði hann þó ekki gert
langalengi.
»Jæja, þú ert dálaglegur karl«, sagði
hann svo.
Drengurinn leit undrandi á hann.
»Mamma sagðist skyldi setja ljós i
gluggann lieima og þá mundi ég hæg-
lega rata. En skafbylurinn var svo mik-
ill að ég sá það ekki og svo hélt ég á-
fram að ganga þangað til að ég var
dauðuppgefinn og þá settist ég niður í
snjófönn til að hvfla mig. Eg held að
ég hafi að eins blundað þar sem ég sat,
en hrökk upp undir eins aftur og leit
upp og þá var hætt að snjóa og ég sá
slóra, bjarta stjörnu tindra niður til
mín. Ég stóð upp og gekk eftir stjörn-
unni og hún leiddi mig hingað. Af því
veit ég að það var jólasljarnan, því hún
vísar ætíð rétta leið«.
»Það er nauðsynleg stjarna, það«, sagði
Matti. »Hvar hefir þú heyrt um hana?«