Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 9

Æ S K A N
101
Þegar Jón litli lagðist til svefns um
kvöldið, hélt sagan vöku fyrir honum
lengi. En ef það væri nú hægt að
finna arnarfjöður á jólanóttina? Gat það
ekki skeð? Var ekki hugsanlegt, að það
væru arnarfjaðrir í stóra fjallinu á móti
kaupstaðnum? Jón litli hafði áreiðan-
lega heyrt hann Sigga og hann Bjössa
segja, að það væru ernir i efstu klett-
unum í fjallinu, — og þá voru þar líka
fjaðrir. — Og ef að — ef að — nei,
það er víst óhugsanlegt að hann, litli
stúfur — hann Jón litli gæti fundið
eina fjöður, og komið henni heim til
aumingja mömmu, sem var svo veik,
og svo óskað sér — ó, ef þetta væri
framkvæmanlegt! Hann settist upp i
rúminu i skyndi, hann hafði hjartslátt
og hann dró andann ótt — ef að —
ef að hann laumaðist burtu án þess
nokkur vissi, enginn, ekki einu sinni
María og Jóhann, og leitaði í fjallinu
nóttina helgu að fjöður, — og færi að
eins og kóngssonurinn í sögunni. Hann
skreið til fóta í rúminu sínu, og lyfti
gluggablæjunni ofurlítið frá glugganum.
Tunglsskinið streymdi inn um glugg-
ann. Það varð nærri albjart inni, svo
Jón litli var ekkert myrkfælinn. Og
þarna tjómaði tunglsbirtan á fannbreið-
unni i háa fjallinu andspænis honum;
það grúfði þögult yfir litla þorpinu,
eins og risi á verði. Vindblærinn rauf
næturkyrðina, hann sönglaði ömurleg
næturljóð. Jóni litla heyrðist það likast
grátkjökri f syfjuðu barni. Hann horfði
dálitla stund á fjallið. Það var mjög
lfklegt að ernir ættu heima i þessum
háu klettum, — en þeir voru svo svip-
þungir, að það fór hrollur um Jón litla
og hann lagðist aftur út af í bólið sitt
og sofnaði innan stundar. Draumarnir
fluttu hann upp í fjöll og þar var fult
af arnarfjöðrum.
Pað var komið aðfangadagskvöld.
Kirkjuklukkan hringdi hátíðina inn.
Önnum var að mestu lokið. Fólkið
bjóst betri fötunum. Margir gengu til
aftansöngs.
»Ég held ég treysti mér ekki á kvöld-
sönginmc, sagði María gamla við mann-
inn sinn. »Ég er slæm af gigtinni núna,
og það er lika svo hált. Ég vona að
hann litli vinur minn komi til okkar
eins og hann er vanur; það verður
aðal-jólaskemtunin mín, að masa við
hann blessaðan«.
En það leið svo á kvöldið, að Jón
litli kom ekkþ
»Kannske frúin sé eillhvað skárri«,
sagði Jóhann gamli, »og vilji hafa
drenginn hjá sér. Það er ekki svo margt,
sem hún hefir til að skemta sér við,
aumingja konan«.
María stundi við. »það er nú meiri
mæðan. Ég á svo bágt með að trúa
því, að Einar komi ekki aftur. Hann
er vænsti maður, þó að hann sé fljót-
fær. Ég hefi reyndar heyrt, að hann
muni ætla sér að fá fullan skilnað bráð-
lega, og þá kemur hann líklega heim
sem snöggvast. Blessaður Jón litli, sem
alt af vonast eftir pabba«. Og María
þerraði tárin af augum sínum. »En nú
skulum við, Jóhann minn, lesa okkur
jólaguðspjallið«.
Gamli maðurinn las, en kona hans
hlýddi á hina einföldu frásögu um fæð-
ingu frelsara, sem kom til þess að leita
að hinu týnda. — Og barnslegar
bænir smælingjanna stigu í hæðir á
heilagri stund.
María lagði oft við hlustir, er hún
heyrði gengið fram hjá húsinu, í von
um að dyrunum yrði lokið upp og létt-
stigir fætur hlypu inn á gólfið i stofu-
kytrunni hennar. En enginn kom, og
þegar María gamla gekk til hvilu á
helgustu nótt ársins, bað hún lengi og
innilega fyrir Jóni litla, sem hún fann
æ betur hve var henni kær.
— — En snjókornin féllu æ þéttara
umhverfis smávaxinn dreng, sem var