Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 19

Æ S K A N
111
hún á ekki lamb fyr en hitt vorið.
Veiztu ekki annað eins og það?«
»Nei, Hrefna mín«, sagði faðir henn-
ar, »liún á ekki lamb fyr en hilt vorið,
eins og Hugi segir, en þá á hún liklega
slóra og fallega gimbur, sem þú færð
að eiga líka, ef þú verður góð stúlka«.
»Fæ ég líka að eiga lainbið undan
Móru, pabbi minn«, spurði Hugi.
»Já, það færðu, efþúverður duglegur
og góður drengur i sumar að slá og
snúa heyinu þegar þurkur er«.
»En þarf ekki Hrefna líka að raka
handa GoItu?«
»Jú, hún gerir það, og ég ætla að
búa til handa henni litla hrífu í sumar,
senr hún getur rakað með. En þú hefir
orfið, sem ég gaf þér i fyrra vor«.
»Já. Eg skal vera dugleg að raka, ef
Golta á að fá heyið«, sagði Hrefna og
hossaði sér á hnénu á pabba sínum.
»En fara ekki jólin að koma bráð-
um?« spurði svo Hiefna alt í einu.
»Jú, eftir rúmar þrjár vikur«, sagði
pabbi hennar.
»Fáum við ekki einhveijar jólagjafir
eins og í fyrra um jólin?«
»Jú, ef þið veiðið góð börn, fáið þið
máske eitthvað. En nú skal ég segja
ykkur eilt, börnin mín. Ég skal gefa
ykkur einhverja jólagjöf. En þið verðið
að vinna eitlhvað til hennar, og nú
skal ég segja ykkur hvað það er, sem
þ:ð eigið að gera. Nú er sunnudagur-
inn fyrsti í jólaföstu og það eru rúmar
þrjár vikur til jóla og allan þann tíma
megið þið aldrei segja Ijólt eða skrökva,
og vera hlýðin og góð börn, þegar þið
eruð beðin að gera eitthvað. Hvernig
lízt ykkur á það? Svo gef ég ykkur ein-
hverjar fallegar jólagjafir sem verðlaun,
ef þið getið gert þelta og svo reynið þið
í framtíðinni að gera eins«.
»það er enginn vandi að gera það«,
sagði Hrefna og iðaði öll af tilhlökkun.
»Fáum við þá engar jólagjafir, ef við
segjum Ijótt eða skrökvum fram að jól-
um?« spurði Hugi litli.
»Nei«, sagði faðir hans. »Hvortlveggja
er Ijótt, og góð börn eiga aldrei að gera
það«.
»En hver á að passa okkur allan
þenna tíma?« spurði Hugi.
»það verðið þið að gera sjálf. Ég
spyr ykkur að því á aðfangadagskvöld-
ið. hvoit þið hafið brotið, og þá eigið
þið að segja mér satt og rétt frá öllu«,
sagði faðir þeirra.
Nú var kveikt i baðslofunni og börn-
in fóru að leika sér að gullunum sín-
um á gólfinu.
Dagarnir liðu og jólin nálguðust.
Börnin í Hvammi töldu dagana og
biðu jólanna með óþreyju. Þau höfðu
jafnan hlakkað mikið lit jólanna, en
aldrei eins og nú. Þau bjuggust við
að jólagjafirnar mundu verða eitthvað
meiri og fallegri en venjulega. í fyrra
höfðu þau fengið myndabækur og nýja
sokka og hvorttveggja var nú auðvitað
golt, en nú hlaut það að verða eitthvað
enn þá meira, fyrst þau átlu að vinna
svona mikið til þeirra. Að vísu fanst
Hrefnu litlu ekki erfitt að forðast að
segja ljótt, eða skrökva, en Huga fanst
það nokkuð þungt að mega aldrei segja
Ijótt, því honum hælti við að gera það.
Hann hafði lært það af piltunum og
hann vildi líkjast þeirn í sem flestu, en
að skrökva ekki, gekk honum vel aö
vara sig á, því hann hafði aldrei vanið
sig á það.
Stundum sátu þau saman í rökkrinu
og voru að geta til, hvað þau mundu
fá í jólagjafir og bar þá margt á góma
á milli þeirra. Helzt vildi Hrefna lilla
fá nýjan kjól eða perluband eins og hún
Sigga litla á Grund hafði fengið i sum-
ar, þegar mamma hennar fór í kaup-
staðinn. En Hugi litli óskaði að hann
fengi skíði eða skauta, því það voru