Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 31

Æ S K A N
123
Þetta sama kvöld um tíu-leylið voru
fjórir drengir í óðaönn úti við skóla-
girðinguna aftur. r*að var á bak viö
skólann í horni afskektu.
»Kyrrir, þey, þey!« sagði ólafur og
steytti hnefana.
t*að varð að fara sem hljóðlegast að
öllu, það mátli ekki heyrast til hamr-
anna nema sem allra minst. Það átti
bara að losa uin plankana með táein-
um léttum höggum. Pað reið á að kippa
þeim öllum út ákaflega varlega, öllum
í einum rykk.
Rykk, rykk, rykk, og gömlu naglarn-
ir gáfu eftir.
Já, nú var einn plankinn alveg laus
að neðan. Pétur stakk höfðinu út um
rifuna sigri hrósandi.
En, ól ó! Allir æptu einu liljóði:
»Varðstjórinnl«
Allir sluppu nema Pétur. Hann sat
fastur í rifunni, eins og í skrúfstykki.
Hann rak upp hræðilegt öskur, helzt út
af því, sem nú myndi yfir hann dynja.
Hinir sveifluðu sér eins og kettir yfir
girðinguna.
Marteinn reif allar buxurnar sínar að
aftan á gaddavírnum. En af því að nú
var enginn timi lil að brjóta heilann
um það slys, þá greip hann annari hendi
í buxurnar að aftan og hvarf með hin-
um út um Kringlusmuguna, sem svo
var kölluð.
Pétur var losaður úr planka-klípunni,
undir eins, og farið með hann í hús
varðstjórans.
Næsta morgun var uppnám mikið í
skólanum.
Skömmu fyrir kl. 8 stóð varðstjórinn
úli á vellinum innan um heilan hóp af
kennurum og kenslukonum.
Hann var hróðugur af afreki sinu
Hann strauk á sér skeggið ánægjulega
og sagði söguna. Yfirkennarinn reyndi
að halda sér í skefjum, en tókst það
ekki. Hann þreif af sér gullspangagler-
augun og hrislist allur af hlálri eins og
þeir hinir.
í bekk Straumfjörðs kennara sátu 4
drengir eins og á glóðum. Og þeir voru
sóttir af varðstjóranum og farið með
þá inn í skrifstofu yfirkennarans.
Yfirkennarinn var mjög svo alvarleg-
ur. En hann spuiði ekki um neitt, hvern-
ig þeir gætu fundið upp á þessu o s. frv.
Hann sagði hara þetta:
»Þið drengir verðið að koma með
plankana úr girðingunni núna síðdegis
og setja þá á sinn stað«.
Síðan sagði hann með þrumandi
röddu: »Svo tölum við, ef til vill, nán-
ara um það á morgun«.
Þegar drengirnir sátu úti í fordyri
skrifstofunnar daginn eftir, þá var glað-
lyndið þeirra langt fyrir neðan núll.
»Kryddsíldin« hann Pélur var rauður
eins og soðinn humar (krabbi). Og titr-
ingur fór um hann allan annað veifið.
Hann var í tvennum buxum til vonar
og vara, og til þess að draga þvi meira
úr væntanlegum vandarhöggum, þá hafði
hann selt gamlan sjóhatt inn á milli
buxnanna.
Hinir voru líka svo vel búnir, að þess
mátti geta til, að eitlhvað væri innan
klæða.
Enginn sagði neitt. í hvert skifti sem
þeir heyrðu einhverja hreyfingu inni i
skrifstofunni, þá hlustuðu þeir eins og
á nálum.
Talsíminn hringdi ýmist eða einhver
kom, sem þurfti að tala »fáein orð« við
yfirkennarann. Og svo gat það, ef til
vill, orðið heil samræða, er stæði yfir
að ininsta kosti stundarfjórðung.
Nógan fengu þeir tímann til umhugs-
unar um það, að þeir skyldi hafa gert
sig seka í þeirri erki-heimsku að ráð-
ast á s/có/agirðinguna.
Það var lélegt af þeim, það var mesta
ósvífni. Það sáu þeir nú.
Loks rauf Ólafur þögnina.
»Putt«. sagði hann, og herti sig upp.