Skírnir - 01.01.1921, Qupperneq 50

42
Ynglingar.
[Skirnir
í 19. kap. sögunnar segir Snorri svo frá dauða Agna,
sem eftir þvi, er nú var talið, á að hafa dáið um 400:
*Agni hét sonr Dags, er konungr var eptir hann, rikr
maðr ok ágœtr, hermaðr mikill, atgervimaðr mikill um alla
hluti. Þat var eitt sumar, er Agni konungr fór með her
sinn á Finnland, gekk par upp og herjaði. Finnar drógu
saman lið mikit ok fóru til orrostu; Frosti er nefndr höfð-
ingi peira. Varð þar orrosta mikil ok fekk Agni konungr
sigr; þar fell Frosti ok mikit lið með honum. Agni kon-
ungr fór herskildi um Finnland ok lagði undir sik ok fekk
stórmikit herfang; hann tók ok hafði með sér Skjdlf, dóttur
Frosta, ok Loga bróður hennar. En er hann kom austan,
lagði hann til Stokksunda; hann setti tjöld sín suðr á fit-
ina; þar var þá skógr. Agni konungr átti þá gullmenit,
þat er Vísburr hafði átt'). Agni konungr gekk at eiga
Skjálf; hon bað konung at gera erfx eptir föður sinn; hann
bauð þá til sín mörgum ríkismönnum ok gerði veizlu mikla.
Hann var allfrœgr orðinn af för þessi. Þá váru þar drykkj-
ur miklar. En er Agni konungr gerðist drukkinn, þd bað
Skjálf hann gœta mensins, er hann hafði á hálsi; hann tók
til ok batt rammliga menit á háls sér, áðr hann gengi at
sofa. En landtjaldit stóð við skóginn ok hátt tré yfir tjald•
inu, þat er skýla skyldi við sólarhita. En er Agni konungr
var so/naðr, þá tók Skjáif digrt snœri ok festi undir menit;
menn hennar slógu þá tjaldstöngunum, en köstuðu lykkju
snœnssins upp i limar tréssins. drógu þá síðan, svá at kon-
ungr hekk nœst uppi við limar, ok var þat hans bani.
Skjdlf ok hennar menn hljópu á skip ok reru í brot. Agni
konungr var þar brendr og er þar siðan kölluð Agnafit á
austanverðum Taurinum vestr frd Stokssundi«.
Nú hefir Birger Nerman2) athugað hvort fundist hafi
nokkur þau gullmen í Svíþjóð, |er hugsast geti, að átt
hafi verið við í þessari frásögn, þannig löguð, að menn
hafi þurft að binda þau, svo að þeim yrði síður smokkað
‘) Prá þvi er áður sagt i sögunni (14. kap.); „gollmenit skyldi
-verða at bana inum bezta manni í ætt hansu.
’) Fornvönnen 1919, bls. 143 o. s. frv.