Skírnir - 01.01.1934, Page 89

Um mannfræðilegt gildi forn-
íslenzkra mannlýsinga.
Eftir Eið S. Kvaran.
íslenzkar fornbókmenntir bera þess ljósan vott,
hversu glöggskyggnir forfeður vorir hafa verið á líkams-
vöxt manna og andlitsfar. Hér skal bent á tvö dæmi, er
sýna þetta glögglega.
í Svarfdæla sögu er svohljóðandi lýsing á Klaufa
Snækollssyni:
„Hann var þverrar handar ok fimm alna hár, arm-
leggi hafði hann bæði langa ok digra, kinnr miklar ok
bykkvar greipr; hann var úteygðr ok ennisbreiðr, munn-
Ijótr, neflítill, hálslangr ok hökumikill, skolbrúnn ok
^águ hátt kinnbeinin; manna var hann svartastr bæði á
brýnn ok hár; hann var opinmyntr, ok sköguðu hátt
tyaer tennr fram ór hausnum, ok allt var hann at áliti
Seni hann væri bæði knýttr ok krepptr“.
í Harðar sögu ok Hólmverja er Herði Grímkelssyni
tannig lýst 15 vetra gömlum:
„Hann var þá höfði öllu hærri en aðrir menn flest-
lr; honum mátti öngvar sjónhverfingar gera í augum,
Þvíat hann sá allt eftir því sem var, hann var hærðr
rnanna bezt ok ramr at afli, syndr manna bezt ok um alla
hluti vel at íþróttum búinn. Hann var hvítr á hörund
en bleikr á hár; hann var breiðleitr ok þykkleitr, liðr
a nefi, bláeygr ok snareygr, ok nokkuð opineygr, herði-
neiðr, miðmjór, þykkr undir höndina, útlimasmár ok
at öllu vel vaxinn“.
6*