Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1918, Síða 55

ALMANAK 1918
49
En Treg-ar þessi umkomulausi ungiingur var afi kveðja
land sitt, ]iá fanst lionum þó, sem hann færi ekki alls-
laus, hví að hann hafði ósýnilegan heim'anmund, eins og
hann segir í vfsunni:
“Mótiir hín átti,—ör f lund,—
auð fyrir hörnin varla,
en hún gaf hér í heiman-mund
hörpuna sína alla.”
Og á hessa hörpu lék hann, meöan atSrir sváfu; h©ss
vegna heita kvæðin hans Andvökur.
Og hann var ekki kominn alia leifi vestur um haf,
hegar hann tók afi yrkja hlýlega til íslands, og svo má
aíS oröi kveöa. aö síöan hafi kvæði hans til hessa lands
vaxiö aö hlýleik og farið stækkandi, og mörgum er hað
óskiljanlegt, 'hvernig hann gat aflað sér heirra hóka
vestan hafs, sem tii hess hurfti að geta ort öll hin sögu-
iegu kvæði, sem hann hefir gert. En eg vissi ]>að ekki
fyr en í sumar, að hann hefir til mjög skamms tfma átt
lítið af íslenzkum hókum, en áður en hann fór að heim-
an — á smala-árunum — hafði hann lesið hverja fiá hók.
sem hann náði í, og hann hjó að heim lestri alt af síðan.
Þetta eru, eins og hið sjáið. dálítið önnur kjör, en
skáldin okkar sætta sig við nú á tfmum!
En úr hörpu hessa smaladrengs hafa heyrst ]iau ijóð,
som horist ‘hafa til allra íslendinga. —
Eg man, að mér hefir tadvegis á æfinni, meðan eg var
vestan Ihafs, eins og hirzt eða vitrast fsiand í óviðjafnan-
lega fagurri mynd. f annað skiftið var eg staddur á fjöi-
mennu samkvæmi í Winnipeg, og há heyrði eg í fyrsta
skifti farið með kvæðið:
“Þótt hú langförull legðir
sérhvert land undir fót”.
hað var séra Eriðrik Bergmann. sem las hað. og hann
ias hað vel. Mér er ekki unt að lýsa heirh áhrifum rétti-
lega, sem eg varð há fyrir. hví að hau komu svo skyndi-
lega og óvænt. fsland reis harna alt í einu eins ög upp
úr “sléttunni endalausu”. Og oft hafði hað verið fagurt,
en aidrei oins og há, hegar hað hilrf uppi í allri sinni
dýrð. vafið einhverjum undrahjarma, hetta íslenzka
óskaland:—
“Að eins hlómgróin hjörgin,
sérhver haid-jökull hiýr.”
Eg man. hvað mig langaði há til fslandis, en ]>ó fanst mér
miklu skyldara og maklegra, að sá maður fengi aftur að