Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1918, Qupperneq 56

50
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON

sjá ættland sitt, sem l>etta hafði ort, og það hefir síð'an
verið ein mín innilegasta ósk, að Stephani mætti auðn-
ast að koma heim, — og nú er það orðið, þetta, sem þá
var að eins veik von.
Eg er hverjum manni þakklátur, sem að þvf hefir
stutt, og eg er sannfærður um, að það verður alla daga
talið þessari kynsióð til innar mestu sætmdar, að hann
var seiddur heim. —
Þó að ættjarðarkvæði Stephans sé fögur, þá er ekki
minna um það vert, hver hugur hefir jafnan fyigt máli
í ölium þeim kvæðum. Eg skal nefna eitt dæmi því til
sönnunar, að hann hefir ekki látið staðar nema við orðin
ein. — Þegar farið var að selja hlutahréf Eimskipafélags-
ins, þá_ tók Stephan sig upp frá heimili sínu og hitti
hvern íslendinig í sínu bygðariagi, til að fá þá í félagið,
og varð vel ágengt. Mér er ánægja að geta sagt frá þessu
opimberlega, og það því fremur, sem þetta félag hefir
nú flutt skáldið heim hingað og heitið honum heim-
flutningi sem gesti sínum.
Það eru margir strengir á hörpu Stephans G. Sbeph-
anssonar, og hann hefir ort um óbrúlega margt, eins og
hann telji sér “ekkert mannlegt óviðkomandi”; en eg
retla ekki að hreyfa nema þenna eina streng, strenginn.
sem fsland á, Hér eru margir ræðumenn, sem eg treysti
tii að taka þar við, sem eg hretti.*). En íslenzki þjóðern-
isstrengurinn er það, sem dýpstur er og hljómmestfur
allra, þó að vel sé um hina: hann er sá strengurinn, sem
seinast slitnar.
En það, sem fær öllum kvæðum Stephans sameigin-
legt gildi. er það, að bak við þau stendur hann alt af
sjáifur, heill og óskiftur, því að
“orð þitt hvert. í heitstrenging og ljóði,
var hreina-gull.”
Og þetta hafa allir fundið og óbeinlínis látið í ljós
við Stephan, með þvf að furða sig, að hann skuli ekki
vera miklu stærri vexti en hann er! Við höfum öil fundið
á hverju kvreði hans, að það hafði stór maður kveðið,
on okkur yfirsást í því, að stærð Stephans lá fyrst og
fremst í sálinni, en ekki að sama skapi í líkamsvexti, og
*) Veizlugestir urðu svo vel við þessari áskorun, að
eigi voru færri en 20 ræður fluttar.
*