Afturelding - 01.08.1979, Síða 5

Drottifm bænhcyrbi
uivga mai\i\ii\f\
»Fœr Guðiþakkargjörð að fórn og gjaldhinum hœsía
þannig heit þín og ákalla mig á degi neyðarinnar; ég
ötun frelsa þig og þú skalt vegsama mig“
Sálm 91., 14—15.
Fyrir fáeinum áratugum áratugum vildi það til í
þorpi einu í Svíþjóð, að ungur, sænskur maður átti
brýnt erindi til annars þorps, sem var alllangan veg
frá heimabyggð hans. — Dag nokkurn ferðaðist
hann þangað fótgangandi, og þar sem honum var
tétt um gang, sóttist honum vel ferðin, enda þótt leið
hans lægi gegnum langan, villugjarnan skóg.
Vegna þess, hversu áliðið var dags þegar piltur-
•nn gat lagt af stað að heiman, lenti hann í niða-
niyrkri, áður en honum tókst að komast á leiðar-
enda, og villtist hann þá svo í skóginum, að hann
h®tti með öllu að rata til þorpsins, sem hann leitaði
að.
í skógi þessum, eins og svo víða á líkum stöðum,
*eyndust stundum ýmsar hættur, og gat það því
Verið mjög varhugavert að villast þar af réttri leið,
nleinn á ferð um koldimma nótt.
En eins og fyrr getur, tókst unga manninum á
engan hátt, hvernig sem hann reyndi, að átta sig á
stefnunni til þorpsins. Nam hann þá skyndilega
staðar þar sem hann var staddur þar í skóginum og
^ngsaði sitt ráð. — Hvað gat hann nú gert til þess að
k°mast úr úr þessum ískyggilegu vandræðum?
^ugsaði hann með sér. — Jú, einu ráði mundi hann
eEir, sem hann trúði að bjargað gæti málinu, en það
var bæn til Drottins, og það ráð skyldi hann þá
Þegar prófa.
Allt frá barnæsku hafði hann trúað því, sem
honum hafði verið kennt, að Drottinn Guð væri
^’skunnsamur Guð, sem heyrði bænir allra, sem af
e|nlægni leituðu hjálpar Hans, og að Hann hefði
a'ltaf nóg ráð til bjargar, þó að mennirnir sæju alls
engin. — Gjörði pilturinn þar þegar bæn sína til
^fottins og bað Hann heitt og innilega um að
^jálpa sér að finna hina réttu stefnu til þorpsins,
Setn hann væri í vandræðum með að finna. - Og um
•eið gjörði hann það heit frammi fyrir augliti Guðs,
^ allt frá þeirri stundu skyldi hann minnast hjálpar
rians, gefa Honum dýrðina og þjóna Honum á
lífsbraut sinni. — Og Drottinn Guð, sem vissi svo
mæta vel hvernig högum þessa unga manns var
háttað þá stundina eins og allar aðrar, bænheyrði
hann jafnskjótt er hann hafði lokið bæninni, og það
svo greinilega, að ekki varð urn villst; — því að
skyndilega ómaði hátt og skýrt hanagal úr einni
áttinni, og virtist þetta litla dýr. sem Drottinn lét
verða honum þar til leiðbeiningar, vera stuttan spöl
þaðan sem hann var staddur. — Pilturinn þakkaði
Drottni af öllu hjarta fyrir hjálpina, og varð skilj-
anlega fegnari en frá verði sagt, þegar hann heyrði
gal hanans í þorpinu rjúfa næturkyrrðina. — Tók
hann þá rakleitt stefnu í þá átt, sem hljóðið kom úr,
og var síðan að lítilli stundu liðinni, kominn inn í
þorpið, sem hann var orðinn nær úrkula vonar að
finna. — Og vissulega fannst piltinum og vinum
hans, þegar þetta atvik barst í tal, mjög merkilegt,
því að haninn í þorpinu, sem eins og aðrir hanar,
göluðu aðeins á eygtamótum, skyldi þá allt í einu,
aldrei þessu vant, eða um klukkan tvö eftir mið-
nætti, láta til sín heyra, unga manninum til hinnar
kærkomnustu leiðbeiningar.
Já, undursamlegir eru vegir Drottins til hjálpar
þeim, sem Honum treysta og í nauðum eru staddir,
eins og 4. erindið í hinum indæla sálmi: „Á hendur
fel þú honum“ — minnir okkur svo vel á, en það
segir:
„Þig vantar hvergi vegi,
þig vantar aldrei mátt.
Þín bjargráð bregðast eigi
til bóta’ á einhvern hátt.
Þitt starf ei nemur staðar,
þín stöðvár enginn spor
af himni’ er ÞÚ þér hraðar
með hjálp og líkn til vor.“
Piltur sá, sem þessar framangreindu línur skýra
frá, efndi einlæglega heit það, sem hann gaf Drottni
Framhald á bls. 31
5