Árbók (Kristilegt bókmenntafélag) - 01.01.1932, Blaðsíða 36

30
gátu viöstööulaust valdið miklu tjóni. Og nú
erw öldurnar sífellt að rísa hærra og hærra,
svo að ef vér ekki vöknum til meðvitundar um
skyldu vora og ábyrgð þá„ sem á oss hvílir, þá
erum vér tortímingunni ofurseldir. —
Það er kirkjunnar hlutverk, að vera á verði
og vekja þjóðina til afturhvarfs, áður en allt
er ;um seinan. Og í því efni viljum vér heldur
ekki draga fjöður yfir sannleikann, heldur
kannast við það hreinskilnislega, að kirkjan hef-
ir ekki gætt þeirrar skyldu sinnar nægilega
vel, því að ef hún hefði gert það, þá væri öðru-
vísi umhorfs í hinu andlega lífi þjóðarinnar
en raun er á orðin. Það er hryggileg staðreynd,
að ef vér t. d. lítum yfir sögu kirkjunnar, það
sem af er þessari öld, þá sjáum vér, að marg-
ir af forvígismönnum hennar hafa algerlega
brugðizt skyldu sinni. Þeir áttu að vera og þótt-
ust vera góðir hirðar, en voru leiguliðar. Þeir
áttu að vera leiðtogar, en urðu afvegaleið-
endur.
En þegar vér tölum um kirkjuna, þá eigum
vér auðvitað ekki eingöngu við prestana og aðra
leiðtoga kirkjunnar. Því að kirkjan er ekki
það sama og prestarnir. Prestarnir eru. þjónar
kirkjunnar, en kirkjan sjálf er samfélag allra
þeirra manna, sem játa trúna á Jesúm Krist,
byggða á vitnisburði Heilagrar Ritningar og
staðfesta af reynzlu kristinna manna á öllum
öldum. — Það liggur því í augum uppi, að sér-
hver kristinn maður .hefir skyldum að gegna
gagnvart kirkjunni. »Eg er vínviðurinn, þér er-
uð greinarnar,« sagði Jesús. Greinin á að bera
ávöxt, því að til þess er hún. Og hafi kirkjan
ekki rækt köllun sína, svo sem henni hefir bor->