Árbók (Kristilegt bókmenntafélag) - 01.01.1935, Blaðsíða 54

50
Aftur á móti hafði fólk í minni heimbyggð
haft nokkur kynni af mormónatrúboðum og að-
ventista, og voru hvorugir í hávegum hafðir; og
úr Reykjavík bárust ýmsar tröllasögur um Hjálp-
ræðisherinn, allar til ófrægðar. Um það voru því
ekki skiptar skoðanir, að trúboðar og þessháttar
fólk hefði eitt af tvennu, annaðhvort lennt í villu-
trú og öfgum eða bilazt alvarlega á geðsmunum.
Lítið vissi ég, út í hvað ég var að leggja. Oft
var sem efasemdum og ótta væri steypt yfir mig.
A mér sönnuðust orð Drottins til Péturs: »og
annar mun gyrða þig og fara með þig, þangað
sem þú ekki villt«. Eða var það mér ekki ósjálf-
rátt, að trú mín og köllun fyllti huga minn öllum
stundum og gerði mér ómögulegt að eiga satn-
leið með fyrri vinum og félögum !
Köllun mína þorði ég naumast að kannast við
fyrir sjálfum mér, hvað þá öðrum. En henni varð
þó ekki leynt; ég var allur á hennar valdi og
bar hana utan á mér eins og auglýsingamaður
skilti. Eg varð því brátt grunsamlegur í augum
ættingja og ástvina, svo að ekki var um að vill-
ast, annaðhvort var ég vinglaður orðinn í trúnni
eða eitthvað geggjaður. Og ég skammaðist mín
og hafði einu sinni ekki dirfsku til að ljúga upp
einhverju mér til málsbóta, hvað þá heldur bera
sannleikanum vitni.
Það þarf mikla djörfung og talsverðan þroska
til að geta sagt með Páli: »Jeg skammast mín