Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 32

32
hennar ömmu sinnar, — en hefirðu ekki gleraug-
un honnar með? Það tvennt er þó vant að verða
samferða", sagði hann háðslega. . Svo tók hann að
hrópa: „Hver býður í? Fy-y-yrsta sinn!“
Skerandi hlátur svaraði honum, lilátur eins og
sá, sem um er sagt í Préd. 7. 6. v.: „Eins og
þyrniviðurinn snarkar undir pottinum, þannig er
heimskingjans hlátur."
Pá heyrðist rödd úr fjarlægu horni stofunnar:
„Skammast þú þín ekki?“ hrópaði gamalí mað-
ur, til mannsins, er bauð.mig til kaups. „Skammast
þú þín ekki?“ endurtók hann enn þá hærra; „maður,
sem stendur á barmi glötunarinnar. Skammast|máttu
þín. Hefir þú ekkert annað að selja fyrir brenni-
vín? Ætlarðu að pranga hinni ágætustu allra bóka
út fyrir brennivín, og steypa bæði sál og líkama í
glötun?“ „Heyr! Heyr!“ hrópaði einhver í hópn-
um, og ætlaði að rifna af hlátri: „Hafið þið nokk-
urn tíma heyrt aðra eins prjedikuu, og það hjá
svona slæpingi, sem . . . ?“ „Nú ætlar sjálfur fjand-
inn, að fara að setja ofan í við okkur,“ sagði ann-
ar háðslega.
„Þegið þið, þorskhöfuð," tók gamli maðurinn
apturtil máls. „Haldið þið ekki, að jeg viti vel, hve
djúpt jeg er fallinn, bæði í þessum heimi og hinum
tilkomanda?" En, — jeg hefi sjeð marga svívirðilega
hluti, — aldrei hefi jeg þó sjeð neitt i líkingu víð
það, að bjóða upp bibliu inn í svínastiu, selja biblíu