Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 47

41
sinni í velgengi, áður en við komum til þessa bæjar,
°g mamma bað með mjer og ias með mjer í biblí-
nnni. Jeg hafði þá ekki mikla hugsun á slíku, jeg
var gálítil og gjálif, og iangaði miklu meira til að
lifa „upp á mitt hopp og hí“ eins og hitt unga
fólkið. En jeg elskaði móður mína. og jeg fann vel,
að enginn elskaði mig eins og hún. Þegar hún svo
varð veik, skildi jeg fyrst til fulls, hversu dýrmæt
hún var mjer, og þá var æðsta óskin mín: Ó, að
jeg einhverntíma geti orðið, eins og hún mamma mín
er. Eptir fráfali móður minnar fór illa fyrir föður
niínum. Þú mátt ekki dæma hann of hart, Matty.
Hann komst í slæman fjelagsskap, — en jeg vii
ekki tala um hann, — vesalings, vesalings faðír
minn“. — „Hvar hætti jeg?“ spurði Jenný eptir litia
Þögn, ,,en jeg þreyti þig víst, Matty, með mælgi
minni“. — „Nei, nei, mjer er yndi í að sitja svona
og hlusta á þig“, sagði grannkonan, og sfrauk sjer
um augun. — „Jeg þakka þjer, Matty; jæja, nú man
jeg, hvað jeg ætlaði að segja. Öllu hnignaði hjá
okkur, þegar móðir mín var dáin. Faðir minn nússti
stöðu sína sem verkstjóri við verksmiðjuna, og svo
settumst við loks að hjer i bænum. Við áttum
erfitt, Matty; það var enginn, sem talaði nokkurt
vingjarnlegt orð við okkur, þangað til þii komst.
En á degi neyðarinnar lærði jeg að ákalla Guð, og
jeg fjekk að reyna, að hann er: „hjálp í þrenging-
um“, (Sálm. 4(i, 2. v.) Þú veizt hvernig það hofir
gengið síðan.“ — Já, Matty vissi það, hversu mikið