Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 12
12
maður moð bók annarstaðar í kirkjunni, eins og á
sjer st.að í langflestum kirkjum hjer á landi. Sum-
staðar er spilað og sungið svo þunglamalega, að
manni dettur í hug, hvort verið sje að svæfa ó-
þekkan krakka. Jeg man og eptir því, að Fermaud
frá Sviss sagði við mig einu sinni: „Þið íslend-
ingar eruð sjálfsagt mjög þunglyndir". Jeg spurði
hann, af hverju hann hjeldi það. „Af því, hvað
sálmalögin ykkar eru þunglyndisleg," svaraði hann.
Það er enginn hægðarloikur fyrir prestinn ein-
samlan að laga ýmislegt af þessu tagi, en aptur
væri það auðgjört, ef margir sóknarmanna vildu
leggjast á eitt með honnm. Undarlegt er það, að
sú meinloka skuli ekki dauð enn suinstaðar, að
söngurinn og hljóðfæraslátturinn sje eiginlega ein-
göngu vegna prestsins. Það er stutt síðan að sóknar-
nefnd fór fram á það við prest sinn, að hann borg-
aði organistakaupið einsamall!! Og enn má sum-
staðar sjá prestinn ganga um meðal messufólksins
á undan hverri messugjörð, til að biðja menn um
að byrja, og stundum verða beinlínis messuföll af
því að enginn vill byrja.
Þá þarf og samvinna að eiga sjer stað ti! þess
að altarisborðið sje betur rækt en víðast hvar á
sjer stað hjer á landi. Það er sorglegt, að það
skuli vera margar sóknir og jafnvel prestaköll í
sumum prófastsdæmum þessa lands, þar sem eng-
inn fer til aits’is, jafnvel hvorki fermingarbörnin nje
prestvrinn. Ýrpsir prestar eru að afsaka sig í þessu