Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 46

46
Sjúklingurinn lá dögunum saman og vikunum
saman. Þegar hún var ekki að lesa í mjer, voru
mögru, þreyttu flngurnir hennar að vinna. Það var
enginn, sem leit til hennar, nema fátæka grann-
konan, sem daglega kom að búa um liana og gaf
henni af fátækt sinni það, er hún gat. Þessari fá-
tæku konu mun Drottinn ekki gleyma. Hann heflr
sjálfur sagt: „Og hver, sem gefur einurn af þess-
um umkomulausu kaldan vatnsdrykk, vegna þess
að hann er minn lærisveinn; sanulega segi jeg yður,
hann mun ekki fara á mis viðsín laun“. (Matt. 10. 42.)
Það hefir h'tið að þýða, að segja meira frá
vesalings forherta föuurnum. Sjaldan kom hann inn
til dóttur sinnar. Jeg vil heldur segja frá þolin-
mæði honnar og trú.
M erfc ílfct ofc góð við mig, Matty“, sagði hún
með veikri röddu við grannkonuna, senr aptur hafði
kornið með ofurlítinn mat inn til hontiar, „þú þarft
þess sjálf. Guð launi þjor Matty, jeg get það ekki“.
„Siíkt er ekki umtalsvert, Jenny. Jeg hefl svo
gott af að koma inn til þín og heyra þig tala. Jeg
get ekki skilið, hvaðan þú hefir allt þetta, — slíkur
maður, sem hann faðir þinn er.“
„Já, vesalings faðir minn“, andvarpaði Jenny,
„en, Matty, þú þekktir ekki móður mína.“
„Nei, jeg veit bara, að hún var dáin og grafin
löngu áður en þú komst hingað".
„Ó, Matty, þú rnátt reiða þig á, að hún elskaði
bibliuna, og hún elskaði Jesúm. Við lifðum einu