Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 21

21
t'jettara sagt, sje hann Guðs barn sjálfur1). —
Honum stendur það þá næst, og hann er færastur um
Það, enda verður það honum sjálfum tiJ ómetanlegrar
blessunar. Hann veit þá, hverjum hann má treysta
sjer tii aðstoðar bæði ijóst og leynt, og getur margt
l®rt af trúuðum leikmönnum, sem kunna að vera
eldri og reyndari en hann sjálfur. Margur prestur
kvartar yfir því, og það ekki að ástæðuiausu, hvað
hann heyri sjaldan til annara presta, og hvað hann
yfir höfuð sje aleinn í starfi sínu. En væri slikt
samfjeiag komið á, mundi hann siður þurfa að
kvarta, og meiri kraptur verða í ræðum hans, ef
hann vissi, að margir væru að biðja fyrir sjer. —
Þeir leikmenn eru og til hjer á landi, þót.t fáir
sjeu, sem gætu gengizt fyrir líkri trúarhieyfingu
°g hjer er talað um, og þeim er synd að grafa
*) Til hvers er að neita því, að sumir prestar þessa
lands eru ófœrir til að gangast fyrir nokkrum lifandi kristin-
dómi, nema þeir taki algjörðun* sinnaskiptum. Prestar,—
sem þjóna Bakkusi, — prestar, — nem eru aláhugalausir um
kristindómsmál, þótt þeir sjeu heiðvirðir bændur; eða
prestar, — sem prjedika: „Friður, friður, og öllu óhætt!“
yfir liálfsofandi fólki, og hindra menn frá apturhvarfi' með
því að segja eitthvað þessu Iíkt: „Kristnu vinir, vjer er-
um raunar öll döpur ljós, en öll samt á leið til himins,
°g Guð er sro kærleiksríkur að öllu er óhætt, ef vjer
hegðum os8 ráðvandlega," — þótt þeir kunni að vera
málsnjallir, — þessir prestar verða miklu fremur að fóta-
kefli en að máttarstoð lifandi kristindóms. (sbr. Jerem,
8. 11. og Esekiel 34.).