Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 40

40
augu, þegar hann sá mig liggja á gólfinu við rum-
stokkinn. Hann stóð kyr og starði á mig um
stund. Hann var auðsjáanlega að grufla upp, hvað
fram hefði farið kvöldið áður. Loksins rankaði hann
við því, og rak upp hlátur, kærulausan kuldahlátur.
„Jenny þarna niðri skal svei mjer fá hana,“
sagði hann. „Hún heldur að jeg hafi keypt hana
í staðinn fyrir þá, sem jeg seldi um daginn; það
er líka myndarlegra heldur en ef jeg hefði selt hana
þarna í gærkvöldi."
Hrekkjalegt ánægjubros ljek um varir hans.
Hann staulaðist niður stigann, stanzaði, eins og
væri hann að hugsa um eitthvað, en fór síðan inn
i herbergið, sem röddin heyrðist frá um nóttina.
fað var herbergi með ómáluðum kalkveggjum;
i því var steingólf. Lítið borð og koffort voru einu
húsgögnin þar inni, auk rúmsins, sem sjúklingurinn
lá, eða rjettara sagt sat í.
Hún var á að gizka um þrítugs aldur; hún
var föl og mögur, svarta hárið, sem gægðist fram
undan hvítum kappanum, var orðið hæruskotið,
augun voru skær og lágu djúpt. Visnu, mögru
hendurnar hennar voru að keppast við að hekla.
Þegar faðirinn kom inn, iagði hún vinnu sína frá
sjer, og horfði með hræðslusvip á hann.
„Nú, Jenny, hvernig líður þjer svo í dag?“
spurði hann.
„Betur, pabbi, mikið betur,“ svaraði dóttirin.
fNær föðurlandinu, nær föðurlandinu,*