Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 38

38
kemur, sem þið óttist, þegar það, sem þjer hræðist,
kemur sem eyðilegging, og yðar ólukka kemur sem
stormbylur; þegar angist og neyð fellur yfir yður,
þá munu þeir kalla til mín, en jeg skal ekki anza;
þeir munu árla leita mín, en ekki flnna mig. Af
því þeir hötuðu þekkingu, og útvöldu ekki ótta Drott-
ins; af því að þeir ekki fjellust á min ráð, og
forsmáðu alla mína umvöndun. Því skulu þeir neyta
af ávöxtum sinna vega, og mettast af sínum eigin
ráðum, því fráfall hinna heimsku drepur þá, og ugg-
leysi hinna fávísu tortýnir þeim. En hver, sem mjer
hlýðir, sá mun óhuitur búa, og ekki skal liann
hræðast hið illa.“ (Orðskv. 1. 24.—33.)
Það var dauðaþögn inni í stofunni. Gamli
maðurinn ijet mig aptur, og ýtti mjer frá sjer.
Hann snerti ekki glasið sitt, og fór burtu.
Hinir, sem eptir urðu, fóru að reyna að hlæja
að öllu saman, en það var uppgerðarhlátur og ó-
eðlileg kæti.
Drukkni maðurinn, sem hafði fundið mig, heimt-
aði mig aptur, og ætlaði á ný að fara að reyna
að selja mig, en nú fjekkst enginn framar tii að
halda uppboðið. Þvert á móti, — þeir skömmuðu hann
allir fyrir það, að hann hefði spillt kvöldinu fyrir þeim.
Svo brá hann mjer undir hendi sjer og fór út
úr stofunni, hálfu þyrstari en hann hafði komið.
Klukkan sló eitt, þegar hann kom heim til sín.