Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Blaðsíða 33

33
fyrir brennivín. Þó það ætti að vera mitt síðasta orð,
l>á mundi jeg hrópa: Vei þeim manni,sem gjörir það“.
„Það er ekki biblían mín,“ greip drykkju-
túturinn fram í, hissa og hræddur við orð hins;
»jeg fann þessa i)ók úti á götunni, og hefi ekkert
við hana að gjöra. Jeg hefi þó vist leyfi til að
selja hana, ef jeg vil, eða hvað?“
Maðurinn, sem stóð við hlið hans, og enn þá
hjelt á mjer í hendinni, fór nú aptur að hrópa:
»Nú, hver býður svo í hana?“
„Fáið mjer bókina," sagði gamli máðurinn,
Sem áður hafði talað. Jeg gekk mann frá manni,
Þangað til jeg lá á borðinu fyrir framan gamla
^anninn, og hann lagði á mig inögi-u og hálfskorpnu
höndina sína. Það var auðsætt, að ólíkar til-
finningar hörðust í brjósti hans, og að hann sum-
Part langaði til, sumpart veigraði sjer við að opna
^ig, og snerta mín ákærandi blöð.
Allir störðu á hann, hann var maðurinn, sem
Vai' vanur að hafa orð fyrir þeim, því hann var
íyndinn og orðheppinn. Föt hans voru slitin og
óhrein; lastalif og neyðin höfðu sett sitt glögga
innsigli á hann.
Án þess að sleppa hendinni af mjer, horfði
hann út yfir hóp stallbræðra. sinna, er sátu í kring
°g biðu þess, hvaða „grin“ lionum tækist að spinna
ót úr öllu þessu.
„Mjer geðjast ekki að,“ hóf liann mál sitt,
»að menn dragi dár að biblíunni. Þjer megið álíta
3