Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Síða 6

6
laust við kraptaverkum, og ófyrirsynju eyddum
við á þennan hátt tíma okkar, kröptum og eigna-leif-
um. Skotsilfur vort, skrautgripir, áhöld og spari-
föt, allt fór það sömu leið: t.il skurðgoða-prestanna,
og loks kom sá dagur, að við höfðum ekkert til
að kaupa mat fyrir.
Við ráðguðumst um hvað gjöra skyldi, og fjell-
umst á að betra væri að fara inn í skógana og
deyja þar, en að þola vansæmd fátæktarinnar á með-
al fólks vors. Sama kvöldið hjeldum við burt úr
bústað okkar í Tírpathy, sem er helg borg, og
gengum inn í skógana reiðubúin að deyja. Nú liðú
ellefu langir og erfiðir dagar, sem við lifðum á
vatni, laufi og nokkrum döðlum, sem við fundum.
Loks gat hinn aldraði, elskaði faðir okkar ekki þolað
lengur kvalir hungursins, hann kvaðst ætla að drekkja
sjer í helgri tjörn, sem þar var, til að gjöra enda
á eymdinni. Við hín skyldum svo annaðhvort fylgja
sjer eptir eða skilja og reyna að afla oss viður-
væris. Við kusum hið fyrra miklu fremur, þvi
Hindúar telja það enga synd að drekkja sjer í
helgu vatni. Faðir minn vildi deyja fyrstur, og
kvaddi okkur því rækilega, jeg var yngst, 16 ára
gömul, og þess vegna kvaddi hann mig seinast.
Hann tók mig fast upp að sjer og marg-kyssti
kinnar minar, hann bað mig mjög hiærður að minn-
ast þess að hann hefði elskað mig og kennt mjer
að víkja aldrei frá vegi rjettlætisins. Hann þekkti
ekki hinn sanna Guð, en þó þjónaði hann honuffl