Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Síða 29

29
yrkja það, til að vita hvort ekki gæti græðst nægi-
logt fje með því. Örfáir vissu um þessa fyrirætlun.
En samt sá Guð um að Ramabai voru sendir
talsvert meiri peningar en vant var, sem hún mátti
verja eptir geðþekkni, og gat hún því keypt árið
1894 allstóra landspildu við Khedgaon 40 mílur
enskar fyrir sunnan Poona.
Á hverju ári vann kristindómurinn fleiri og
fleiri hjörtu í Saðan. Morgun og kvöldbænirnar
voru vel sóttar, Manórama litla, dóttir Ramabai,
var óþreytandi i að tala um Krist og kærleika hans við
ungu ekkjurnar. Einu sínni í hverri viku kom
kristniboði og hjelt samkomu í bænasalnum á
heimili Raruabai, og komu þá flestar, sem ekki hafði
verið beinlínis bannað að kynna sjer kristindóminn
áður en þær fóru til Saðan.
Eins og eðlilegt var, varð þetta til þess að
nokkrar ekkjur ijetu skirast í methodista kirkjunni
i Poona. Ramabai skipti sjer ekki af því, en sagði
Þeim á eptir, að þær gætu ekki verið lengui' náms-
stúlkur á skóia sínum, því að hann væri ætlaður
Hindúastúlkum einum. Þær kváðust vera fúsar til
að vinna fyrir sjer til þess að þurfa ekki að fara,
og urðu þá sumar kennslukonur i neðstu bekkjum
skólans og aðrar vinnukonur á heimilinu.
Ramabai sjálf þroskaðist og i trúnni með ári
hverju, eins og sjá má i litlu riti, sem hún gaf út
árið 1895. Hún segir þar meðal annars: „Pegar
jog fór að rannsaka sannleika kristnu trúarinnar og