Heimilisvinurinn - 01.07.1905, Blaðsíða 30

30
indversku trúarbragðanna og bera saman, sá jeg að
kristindómurinn var miklu betri og ljet skírast.
Jeg trúði postullegu trúarjátningunni og höfuð-
atriðum kristnu kenningarinnar. Jeg treysti Guði
og bað í Jesú nafni. Jeg gekk ekki i neinn sjer-
stakan trúarflokk og gjöri það ekki enn. Mjer var
nóg að kenna mig við Krist. Bænir mínar voru
á víð og dreif, jeg hafði ekki sjeð þá, að þörf mín
var: — „Trúðu á Drottin Jesú Krist, þá verður
þú hólpin". Jeg hjelt að jeg mundi eignast hjálp-
ræðið, trúar vissuna einhvern tíma seinna. Margar
efasemdir urðu á leið minni. Trúarflokka fjöldinn,
skoðana munur þeirra og allt orðagjálfrið í nafni
trúarinnar gjörði mig órólega, svo jeg fór að líta á
æði margt í kristindómnum líkurn augum og áður
á trú Hindúa. Þrátt fyrir það fann jeg að Guð
leiddi mig og jeg einsetti mjer að byggja ekki trú
mína á orðum neinna manna, heidur á Guðs orði
einu og náð hans.
Fyrir nokkrum árum varð mjer það ljóst að
trú min var eingöngu í höfðinu, dauð trú. Sál
mín var ekki komin frá dauðanum til lifsins, þótt
hún vonaði að frelsast. eptir dauðann. Drottinn
sýndi mjer, að jeg var í hættu, að jeg var glatað-
ur syndari, að jeg varð að frelsast nú, en ekki ein-
hvern tíma seinna. Langvarandi iðrun gagntók
mig og mörg andvöku nótt beið mín. En Guðs
andi sloppt.i mjer ekki. Jeg hrópaði úr djúpinu til
Drottins, að hann fyrirgæfi mjer syndirnar vegna