Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 16

og karlakór söng, og maturinn var alveg
stórkostlegur.
Á mánudag var farið með okkur á báti
til eyjar nokkurrar í Miileren, þar sem við
drukkum kaffi í gamalli höll. Veðrið var
mjög gott og þessi ferð í alla staði hin
ánægjulegasta.
Af öðru markverðu í borginni má nefna
Djákneberget, sem er klettahæð inni í
miðri borginni. Þaðan er fyrirtaks útsýni
yfir borgina og margt merkilegt að sjá. T.
d. eru letruð þar í stein nöfn allra kon-
unga, sem þar hafa komið á liðnum ára-
tugum.
Einnig má nefna Folkets Park, sem er
mjög glæsilegur skemmtigarður.
En það fyrsta, sem ég tók eftir í borginni,
var, hversu hreinleg hún er. Allar götur og
nærliggjandi þjóðvegir eru malbikaðir, og
ryk er varla að sjá á götunum, en þar sést
heldur ekki bréfarusl og því um líkt, því
að Vásterásbúar ganga sérlega þrifalega urn
borgina sína og gætu verið öðrum til fyrir-
myndar að því leyti.
Einnig vakti jiað athygli okkar íslend-
inganna, hve fátt fólk sást á götum borgar-
innar seint á kvöldin, og að næturlagi sáust
þar aðeins lögregluþjónar og einstaka ís-
lendingur, en þess má reyndar geta líka, að
háttatími hjá Vásterásbúum er um tíu-leyt-
ið eða a. m. k. klukkutíma fyrr en hjá okk-
ur. Ekkert sáurn við af þessu fræga sænska
siðferðisástandi, og Akureyringar myndu
leita langt yfir skammt, ef þeir hyggðust
kynnast slíku í Vásterás, en fólkið þar
sagði reyndar, að fjörugra væri í Stokk-
hólmi og Gautaborg.
Umferðarmenning í borginni er til mik-
illar fyrirmyndar. Hámarkshraði inni í
bænurn er víðast 10 km á klst., en á þjóð-
vegum er hann ekki takmarkaður. Þrátt
fyrir j^etta eru slys sennilega ekki tíðari en
hér, og er það vafalaust því að þakka,
hversu gætið gangandi fólk er og bifreiða-
stjórar tillitssamir og löghlýðnir. Einkenn-
andi var það, hve fáir gamlir bílar sáust á
götunum, og ég held ég hafi aldrei séð þar
jeppa.
Áður en lagt var af stað í ferðina, höfð-
um við kviðið mikið fyrir J:>ví, að við gæt-
um ekki gert okkur skiljanleg á nokkru
Jrví máli, sem við þá höfðum lært, Þetta
reyndist Jdó ekki vandi, því að við gátum
talað ensku við allmarga, en það er nú eig-
inlega ekki skemmtilegt fyrir Norðurlanda-
búa að verða að tala saman á ensku, enda
kom á daginn að danskan eða skandinav-
ískan varð þægilegri, })egar fram í sótti og
við lærðum að tala hana með „sænskum"
framburði, og Svíana gátum við skilið
svona nokkurn veginn, {Degar þeir töluðu
nógu hægt.
Ég ætla ekki að fjölyrða um síðasta dag-
inn í Svíjrjóð. Við vorum kvödd með við-
höfn við Lároverket um morguninn og
ókum svo til Stokkhólms og skoðuðum
heimsborgina, en viðdvölin þar var svo
stutt, að því mætti líkja við að líta o‘ní
fulla síldartunnu og sjá aðeins efstu síld-
arnar.
Um kvöldið flugum við heim, og þar
með lauk þessari ferð, sem hafði að vísu
kostað okkur talsverðan veraldlegan auð,
en gefið okkur í staðinn gildan sjóð af
skemmtilegum minningum, fróðleik og
reynslu, og ég held, að við höfum verið
ánægð með þau skipti. P. F.
Eðlisfræði í 6. sa.:
Þórir: Hvað gerist, Páll, þegar tvær leirkúlur
rekast á?
Páll þegir.
Þórir: Ef þú hugsar þér, að þú sért búinn að
hnoða deig í ástarpunga og látir svo tvo þeirra
velta saman á eldhúsborðinu.
Páll: Þeir myndu líklega stöðvast.
Þórir: Já, eða öllu heldur myndu þeir renna
saman í einn stóran ástarpung.
Eðlisfræði í 5. mb.:
Jón Hafsteinn: í hvaða átt er suður?
44 MUNINN