Dýravinurinn - 01.01.1885, Síða 16

IO
Mústafa.
Smásaga eptir
Carl Andersen.
vers vegna dettur mjer þessi gamla saga í hug?
Jeg hef eigi heyrt hana siðan á jólunum, næst
áður en jeg útskrifaðist úr latínuskólanum, og er
langt síðan. J>á heimsótti jeg gamla Hjört skóg-
reiðarmann i seinasta sinni.
Hjörtur bjó úti á Horöur- Sj álandi. I mörg
pár, öll árin, sem jeg var í skóla, bauð hann mjer
og þremur öðrum jafnöldrum mínum, sem allir
voru synir 4 æskuvina lians, heim til sin á jólunum, og hjelt hann okkur lijá
sjer svo lengi, sem skólastjóri gaf leyfi til, en hvergi nærri eins lengi og vjer
hefðum óskað, eða hann sjálfur hefði viljað, þvi að Hjörtur var manna gestrisn-
astur. Hann sendi Jón Jónsson, vagnstjóra, að sækja okkur fyrir jólin. Jón
hafði afarmikið skegg langt niður á bringu; var hann montinn af skegginu, og
hafði jeg töluverðan grun á, að liann bæri i það skósvertu, þegar hann vildi
mikið við hafa. En okkur þótti vænt um Jón, og hlökkuðum vjer fjarska mikið til,
að hann kæmi annaðlivort með vagn eða rauðmálaðan sleða með hljómandi bjöll-
um, sem hann ávallt gerði, ef sleðafæri var um jólin. — Og að sínu leyti vorum
vjer eins daufir í bragði, þegar vjer kvöddum hann, eptir að hann hafði ekið
okkur heim til okkar eptir jólaleyfið, og þegar vjer kölluðum á eptir honum,
þegar hann var að hverfa fyrir götuhornið: „Yertu sæll, Jón! þangað til við sjá-
umst að ári“. j>ó að matmæðurnar okkar, maddama Möller og maddama Skó,
eða hvað þær annars hjetu, stæðu með faðminn breiddan á móti okkur, þá var
slíkt eigi mikið i samanburði við býlifið, sem vjer höföum lifað i hjá Hirtigamla.
J>að er eins og jeg horfi á þetta allt saman aptm’. Jeg ek um skóg,
þar sem allt er hljótt og þögult. Trjágreinarnar eru hjelaðar, en á þeim sitia.
hjer og hvar liljóðlátar krákur, sem gægjast niður og auðsjáanlega hugsa: „það
er eigi kyn, þó að þjer sjeuð kátir! I kvöld verðið þið hjá gamla Hirti!“