Dýravinurinn - 01.01.1885, Page 38

32
illa útlítandi. Hann var svartur á skrokkinn, en kolóttnr í framan og hörku
legur. Kúasmalinn sagði, að hann hefði keypt hann fyrir lítið verð suður á landa-
mærum, og á leiðinni hefur hann víst farið illa með hann. [>ó að hundurinn
væri kúgaður og nærri dauður úr öllum æðum, þótti mjer hann þó ein-
hvern veginn svo hyggindalegur, að jeg gaf kúasmala 18 kr. gullpening fyrir
hann. Og aldrei hef jeg gjört annað eins kaup á æfi minni. Sirrah varþátæp-
lega ársgamall, og kunni eigi hið allra minnsta að gæta fjár; en er hann sá, að
þetta var skylda hans og vilji minn, þá var hann svo viljugur, að læra þetta,
og svo ákafur, að mjer mun aldrei úr minni líða“.
Einu sinni gjörði þessi hundur húsbónda sínum ákaflega mikinn greiða.
James Hogg var smali á bæ uppi í fjöllum í 10 ár samfleytt, og varð hann opt
um fráfærurnar, að gæta allt að sjö hundruð lamba. Einu sinni vildi svo til, að
fráfærnalömbin sluppu út um miðnætti, stefndu þau upp á heiði og hlupu allt
hvað af tók, eins og fráfærnalömbum er títt. James Hogg hafði mann sjer til
hjálpar, og reyndu þeir til að hlaupa fyrir lömbin, en þetta gerði einungis illt
verra, og þutu lömbin sitt í hverja áttina, sum í vestur, sum í norður og sum
í suður. „Sirrah, seppi minn!“ kallaði James Hogg, „þau eru öll í burtu“. þessi orð
þekkti seppi og þaut á stað, og var að augnabliki horfinn, því að náttmyrkrið
var mikið. James Hogg gat með mestu fyrirhöfn og með öðrum hundi komizt
fyrir nokkuð af lömbunum og stöðvaði þau, en svo missti hann þau að vörmu
spori út úr höndunum á sjer aptur. Nú var hann alveg ráðalaus, hljóp að
eins fram og aptur og bljes við og við í hljóðpípu, til þess að minna Sirrah á,
að hann treysti á hann einan. Smali af næsta bæ rann á hljóð James Hoggs,
en hann hafði enga hugmynd um, hvar lömbin myndu niðurkomin. Ekk-
ert sást til hundsins. Smalamönnum þótti ráðlegra að fara eitthvað, heldur en
standa alveg ráðlausir; kom þeim saman um að leita þangað, sem lömbin höfðu
verið á beit daginn áður með mæðrum sínum; var þetta klettótt land, og þurftu
þeir að fara hjer um bil mílu vegar. Um aptureldingu mætti James Hogg fje-
laga sínum, og voru báðir jafn nær. Og sáu þeir sjer uú ekkert annað úrræði,
en að fara heim við svo búið og segja húsbónda sínum, að lömbin öll — sjö
hundruð — væru horfin.
„Vjer vorum komnir á heimleið“, segir James Hogg, „og varð okkur
þá á leiðinni litið ofan í gil, sem heitir „Flesli-Cleugh“; sáum vjer þar nokkur
lömb, og fyrir framan þau stóð Sirrah á verði, og leit hann miklum vonaraugum
eptir hjálp. Sólin var komin á lopt. Jeg gekk þangað, sem hundurinn var hjá
lömbunum; hjelt jeg, að hann hefði náð í einhvern hópinn af þeim þremur, sem
þutu frá oss um nóttina, og haldið honum síðan saman En svo fórum vjer að
telja, og þá getur enginn lpst undrun vorri, er vjer komumst að raun um, að
lömbin voru þar öllu sömun, og vantaði ekki eitt einasta af þeim. Sirrah hafði
gætt þeirra aleinn frá miðnætti til birtingar. Enn þann dag í dag er mjer ó-
skiljanlegt, hvemig hundurinn hefur getað náð öllum flokkunum saman; því að