Dýravinurinn - 01.01.1897, Síða 21

17
haustið var hjer eptir í heimahögum dilkær, sem jeg átti ekki, en var hjeð-
an ættuð og hagvön hjer. Stundarfjórðungs gang frá bænum eru fjárhús;
þangað hafði ærin leitað í hreti, er gjörði um haustið, og þar tók pestin
lambið; ærin var þá ein eptir síns liðs. Hafðist hún við um tíma eptir þetta
i kringum húsin, en hestarnir mínir voru um þær mundir á sama svæði.
Þegar frá leið, var farið að taka eptir því að ærin hjelt sig einkum að
einum hestinum, sem við kölluðum Stjóra, af því hann var þungur í taumi.
Var það auðsjeð, að ærin í raunum sínum, og þeq-ar hún var orðin ein síns
liðs, hafði valið sjer þennan hest fyrir vin, Dag eptir dag sá jeg þessa vini
elta hvorn annan, bíta sömu þúfuna og sofa og hvílast hvorn við annars
hlið. Þegar fjeð löngu seinna var rekið ofan af fjallinu, ljet jeg fara með
ána og hestinn út í fjeð. Þau höfðu þá lengi verið hjer í kringum túnið, og
hafði jeg því gott tækifæri til að taka eptir þeim. En ekki sinnti ærin kind-
unum; hún hjelt tryggð við hestinn og skildu þau ekki fyr en ærin ásamt
fjenu var tekin á gjöf.
Kola.
Fyrir nokkrum árutn keypti jeg kú, sem jeg á enn þá; bún heitir
Kola. Hún er engin framúrskarandi mjólkurkýr og sæti, eptir frannnistöðu
sinni í þeim efnum, við röðun varla fyrir ofan miðjan bekk, en ef raða ætti
eptir greind og öðrum mannlegum eiginlegleikum, kæmi þykkja i mig fyrir
hennar hönd ef ekki fengi hún að sitja efst. Þegar jeg eignaðist Kolu, átti
jeg aðra kú, er öðrum frernur leit eptir kálfum er fylgdu kúnum, en þegar
Kola fór að kynnast, tók hún alveg að sjer þetta starf. Var hún ávallt öpt-
ust af kúnum og kálfarnir þar hjá henni; yfir um á fara kýrnar stundum
opt á dag, fram og aptur; hafði Kola þá jafnan þann sið að nema staðar í
miðri ánni, hvað djúpt sem var; stóð hún þar baulandi og beið eptir kálfun-
um, og er þeir komu, ljet hún þá fara fram hjá sjer og á undan það sem
eptir var yfir um, svo hún sæi hvað þeim liði. Aldrei vantaði svo kálfana
á kveldin að ekki vantaði Kolu líka; hún mat meira að líta eptir þeim, en
að fylgja kúnum heim til rnjalta á venjulegum tíma. Ef hret var, hafði hún
kálfana ýmist í skjóli við sig ef hún lá, eða undir kverk sjer ef hún stóð.
Veturinn næstan eptir var kálfur undan henni látinn lifa ásamt öðrum kálfi
á sama aldri. Um þessa kálfa ljet hún sjer mjög annt, er farið var að
hleypa þeim út um vorið; en er kom fram á sumarið, varð vart vanheilinda
á kálfi Kolu; sást það brátt að hann mundi dragast upp, og ljet jeg því
slátra honum. Kálfurinn var tekinn úr fjósinu um morgun og kúnum hleypt
út rjett á eptir. Kola hafði veður af því að farið var með kálfinn heim að
O