Dýravinurinn - 01.01.1897, Page 26

22
dvaldi heima. Til þess að ná i tæka tíð á fundinn, þurfti Steinar að fara
snemma morguns og ríða drjúgum hratt — hann var orðinn á eftir hinum sveit-
ungum sinum að sækja fundinn.
Nóttina eftir var riðið heim; það voru margir á óþreyttum, bráðfjör-
ugum, verðháum gæðingum, sem þeir spöruðu ekki til hlaupanna, en Skuggi
var eins iéttstígur og þeir, engu kappsminni né að hanri mæddist meira. Stein-
ari þótti heldur illa riðið fyrst, meðan allt» var i fangið, ,en þegar eftir var svo
sem fjórðungur vegarins, lét hann Skugga taka sprettinn alla leið upp að Lækj-
arbug; og þá voru það hinir, sem þótti of hart riðið.
Hvað sem öðrum hefur sýnzt, þá virtist Steinari Skuggi hvorki ljótur
né óeigulegur, þar sem hann stóð berbakaður, nýkominn á fætur frá að velta
sér, greip deigbitana tuggði þá og rendi þeim niður, eins ómóður og honum
hel'ði ekki verið komið á bak. Brúnjarpi, dökki skrokkurinn gljáði svitastork-
inn, grannur og rennilegur, ákaflega strengdur og hálslangur, fóthár og svip-
mikill. Dökku augun glóðu við sólarbjarmann, sem roðaði austurloftið, og
brunnu af heimfýsi og ofurkappi. Það sleit enginn gæðinganna hann af sér,
spölinn sem eftir var heim. — »Harm var léttstígur og þindarlaus þá, blessað
ur aumingja karlinn minn — — en nú er það allt liðið. . . . Þessa skuld eiga
allir að gjalda, bæði þú og ég . . . eldast, hrörna og deyja, það er gamla sag-
an«. Steinar strauk hægri hendi um enni og augu; það var svipað þvf, að hann
væri ekki hrausteygur svona snemma morguns.
Þennan dag átti Skuggi að fara alfarinn frá honum. Átti að selja
Fjörðungum hanri til slátrunar. Steinar þóttist þurfa verðið — hann var ald-
rei fésterkur — og setti þeim, sem hestinum áttu að verzla, aðeins þau ský-
iaus skilvrði, að Skuggi yrði ekki brúkaður neitt, og drepinn það haust, skot-
inn af vönum og vissum manni.
Maðurinn lofaði þessu, tók Skugga gamla og hélt á stað.
* * *
Tíðin var afbragðsgóð um haustið, rauð jörð og þíð nálega bæði nótt
og dag; það dró nrargur forsjáll búmaður vel að sjer föngin þá; og margur,
sem hafði unun af ferðaflakkinu, ljetti sjer upp; skrapp millí góðbúanna og
hitti kunningja sína eða frændur.
Það var um aðrar göngurnar, sem farið var með Skugga; og það var
hagstætt með söluna eins og annað það haust. Sá sem keypti klárinn, var
kær að hestum og orölagður reiðmaður; en ekki vildi hann gefa fyrir Skugga
nerna 25 krónur; hann var svo magur; hefði mátt láta hann lifa eitt árið til, skyldi
hann borga 30 krónur fýrir hann: þeir bjórar voru þó eptir í honum enn, að
hann hjelt það óhætt.
En það þorði hinn ekki.
I svona góðri tíð dróst það dag eptir dag að Skugga yrði banað; en