Dýravinurinn - 01.01.1897, Qupperneq 53

43
byrjað á hjer í sveitunum. Heilbrigðar skepnur eru sem sje teknar og hellt
ofan í þær eitri (kranzaugnalegi, nux vomicaj; síðan eru þær látnar kveljast,
þar til dauðinn endar kvalirnar eptir 5—10 mínútur. Hjer i sýslu voru 30
kindur drepnar á þennan hátt á næstliðnu ári, og voru þær svo bornar út
fyrir refi i febrúarmán.
Erlendis er talið fullnægjandi, til að eitra fyrir rándýr, að skepnan
sje fyrst drepin og »strychnin« svo sett í volgt kjötið og blóðið. Liklegt er,
að þessi aðferð geti fullnægt hjer eins og erlendis«. —
Mjer þykir trúlegt, að kjötið verði banvænna, þegar eitrið er látið í
kindina lifandi, þvi að blóðið flytur þá eitrið um alla skepnuna, en mjer virð-
ist svo harðýðgislegt að hlífa ekki saklausum skepnunum við slikum dauð-
daga, að jeg vil ekki trúa því að óreyndu, að margar sveitir taki upp því-
likt liflát. Víða ura landið er nú verið að gjöra samþykktir um eyðing refa,
svo að ef svo færi, að allar sýslurnar tæki þessa drápsaðferð upp, mundu
margar sauðkindur verða að þola þenna kvalafulla dauða.
Sveitarstjórnirnar ættu að forðast að ganga á undan í því, sem heyrir
undir »illa meðferð á skepnum*. Tr. G.
Um myndirnar.
Myndirnar á myndasiðunni IV eru af Súlnaskeri í Vestmannaeyjum.
Eins og ráða má af nafninu, verpur þar mikið af súlu, enda er það allt súla,
sem sjest sitja uppi á skerinu eða eynni. Súlan verpur snemma á vorin, og
eru ungarnir venjulega komnir að fiugi i ágústmánuði. Þá fara eyjarskeggj-
ar til að veiða súluungann. Það er því líkast, sem fara eigi í leiðangur, þeg-
ar »kallað er i Skerið«. Þá eru gerð út tvö stór skip, og eru á þeim meðal
annara 8 menn, sem til þess eru kjörnir á hverju ári að ganga upp i »Skerið«,
og þótt gangan 1 skerið þyki eigi örðug Vestmanneyingum, þá virðist þó helzt
til að sjá sem þar sje eigi fært upp að komast nema fuglinum fljúgandi. Þeg-
ar að skerinu er komið, klifra þessir 8 menn upp á það, og er upp kemur,
er gargið í fuglinum svo mikið, að ekki heyra menn hver til annara. Svo
er unga súlan drepin, rotuð með álnarlöngu barefli, fyrir augum gamla fugls-
ins, mæðranna. Reyndar má segja, að dauði þessi sje skjótur og kvalalitill,