Heimilisblaðið - 01.01.1945, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
13
níér flugu í liug hin luífleygustu ljóð um
gullinhærða engla. Ég er ekki í neinum vafa
um, að skáldin okkar hafa að einliverju leyti
sótt hugmyndir sínar til fornskáldíinna, ])ótt
þau vilji sjálfsagl eigna sér heiðurinn af því
að hafa ímyndað sér andlitin, sem hrosa gegn-
um þykkan haddinn með þrá í augum.
Hér var rnjög fátt um skartgripi. I öllum
söfnuðinum sá ég aðeins fjórar konur, sem
voru í heldur viðhafnarmeiri klæðum en aði-
ar. Treyjur þeirra voru með silfurskjöldum,
um það bil tveggja þumlnnga breiðum, og
neðan á pilsum þeirra, sem voru úr áferðar-
fallegu, svörtu klæði, var litskreyttur silki-
faldur, hér um bil eins breiður og manns-
hönd. Um hálsinn höfðu þær stinnan, svart-
an floskraga, nokkurra þumlunga breiðan,
prýddan silfurflúri. Höfuðbúnaður þeirra var
mjög einkennilegur, og er erfitt að lýsa hon-
um. Auk þess sem svartur silkiklútur var
bundinn um höfuðið notuðu þær skuplu,
sem myndaði eins konar liálfboga. Hún var
fest í hnakkann og slútti fram yfir sig uppi
yfir enninu, vafin livítu músselíni, sennilega
uálægt liálfum öðrum þumlungi að þykkt að
aftan, en fimm eða sex þumlungar að framan.
Karlmennirnir voru í mjög áþekkum föt-
um og gengur og gerist um bændur lijá okk-
ur. Þeir voru í buxum, síðjökkum og vest-
um úr dökku efni og með flókaliatt eða loð-
húfu á höfði, en í stað stígvéla notuðu þeir
skinn, ýmist af sauðkindum, kálfum eða sel-
um, en þó var þessi fótabúnaður með skó-
lagi ■og festur við fæturna með þvengjum.
Þennan fótabúnað notuðu konur einnig og
jafnvel börn efnafólksins. Ég sá engan mann
á Islandi, sem ekki væri í góðum og lilýleg-
um sokkum og skóm, og mjög fáa tötralega
eða illa til fara.
Fyrirfólkið — kaupmennirnir og embætt-
ismennimir — er nú óðast að taka upp
Uanska tízku í klæðaburði. Silki og annar
dýrindis vefnaður er alls ekki sjaldgæft. Er
®umt flutt frá Englandi, en meiri lilutinn frá
Damnörku. Á afmælisdegi konungsius eru á
afr hverju viðhöfn mikil í liúsi stiftamt-
mannsins, og fá þá frúrnar tækifæri til þess
að sýna sig í silkiskrúöi sínu, og ungu stúlk-
Urnar í hvítu líninu. Stjórnarbyggingin er öll
uppljómuð af kertaljósum á þessum hátíð-
isdegi.
SAMKVÆMISLÍF OG SKEMMTANIR.
Einhverjir hugkvæmir borgarar hafa kom-
ið á stofn félagsheimili, sem raunar er ekki
nema tvö eða þrjú herbergi, og þar koma
menn saman á kvöldin og liressa' sig á tei,
hrauði og smjöri og glasi af víni eða púns-
kollu. Á vetrum em þessi sömu herbergi
notuð til almennra samkvæma1, og er inn-
gangseyririnn þá átta pence. Þangað kemur
fólk af öllum stigum, og allt er sagt vera
með mjög frjálsmannlegu sniði. Skósmiður-
inn býður stiftamtmannsfrúnni upp í dans,
og hans hágöfgi sjálfur þrammar út á gólfið
með konu eða dóttur skósmiðsins eða bakar-
ans upp á arminn. Veitingarnar eru te og
smurt brauð, og danssalurinn er lýstur með
tólgarkertum. Það er liljóðfæraslátturinn, sem
er lakastur í þessurn samkvæmum. Notaðar
eru sérkennilegar fiðlur með þremur strengj-
um og hljóðpípur.
Utreiðar eru almenn skemmtun á sumrin,
og í slíkum ferðum er aldrei þurrð á neinu.
Allir, sem taka þátt í þeim, koma með eitt-
hvað: einn leggur til vínið, annar kaffið,
þriðji kökurnar og þar fram eftir götunum.
Kverifólkið ríður í fallegum, enskum söðl-
um og er í laglegum reiðfötum með mjög
snotra karlmannshatta og grænar slæður.
Þessar skemmtanir eru þó algerlega bundn-
ar við Reykjavík, því að sé þessi litli bær
undanskilinn, eru livergi til nema smáþorp
með fáeinum kofum og tveimur eða þrem-
ur verzlunarbúðum.
Mér til undrunar komst ég að því, að í
Reykjavík voru til sex píanó, og ég heyrði
leikna valsa eftir uppáhaldstónskáld okkar
og einnig ýms tilbrigði eftir Herz, Liszt,
Wilmers og Thalberg. En stórlega efa ég
samt, að þessir heiðursmenn liefðu kannazt
við tónsmíðar sínar.
Skrítla
A. : „Ég get ekki ímyndað mér, hvernig konan þín
muni vera“.
B. : „Hugsað'u þér unga, töfrandi kvenlega veru,
sem er gædd yndisþokka og hjartagæðum, er stillt og
siðprúð, sparsöm, þrifin og þægileg í viðmóti, alltaf
hrosandi og vingjarnleg við alla — þvert á móti þessu
er konin mín!“