Heimilisblaðið - 01.01.1945, Blaðsíða 30

30
HEIMILISBLAÐIÐ
mér inn í það, þó vmnukonur hlaupi með
sögur um sveit. Nei, Barði sýslumaður. Það
geri ég ekki. Þetta getur mest verið veður
úr stúlkunni.
— Það væri ekki úr kirkjunnar vegi að
leita sannleikans, sagði sýslumaður liægt.
— Það er beint í vegi laganna, fyrst það
hefur verið kært fyrir lögunum, sagði prestur.
— Lögin ætla að vera með, séra Jens, sagði
sýslumaður. Það sé fjarri mér, að hiðja yð-
ur að fara einan. En gott vitni yrðuð þér,
hver sem sannleikurinn er.
— Hef ekki líma,Barði. Eiríkur er búinn
að kalla saman nokkra vini okkar til fvrndar-
halda í kvöhl og amiað kvöld. Við ætlum að
tala við Jón forseta og Jón biskup Vídalín,
því við höfum sérstök skilyrði þessi kvöld.
— Það er svo, sagði Barði sýslumaður háðs-
lega en stillilega. Væri það ekki fyrirhafn-
arminna að lesa eftir forsetann og hiskup-
inn og sjá hvað menn græddu á því?
— Ja, verið þér Jjlessaðir, Barði sýslumað-
ur. Þá yrðum við rnörg liundruð ár á eftir
tímanum, að minnsta kosti hvað biskupinn
snertir.
— Því þá að sækjast eftir lionum í öðr-
um heimi?
— O, hann hefur verið gáfumaður, og það
er fróðlegt að vita, hvað honum liefur farið
fram.
Sýslumanni var samtalið ógeðfellt, en hann
lét ekki lausan taum á skapi sínu um skör
fram, svo prestur og hann skildu sáttir.
VIII.
Það fór eins og vindhviða yfir heimilið í
Skor, að Barði sýslumaður og Ólafur læknir
væru konmir. Enginn vissi í hvers konar er-
indum.
Þegar Ólafur læknir óskaði eftir að sjá
Maríu litlu, sló felinti yfir húsráðendur.
— ,Ég held liún sé ekkert mikið veik núna,
sagði bóndi.
— Ég hefði kallað á lækninn, ef þess
hefði þurft, sagði Hallbjörg.
Ólafur læknir var um fertugsaldur, hár og
grannur, ekki fríður, en fremur fyrirmann-
legur. Hann liafði orð á sér fyrir stirðleika
í geði og stór orð, en einnig fyrir framtak
í sinni stöðu, og var almeimt talinn einn af
beztu læknum landsins. Hann hafði einnig
orð á sér fyrir sérkennilegar lífsskoðanir.
Taldi hann böl manna að mestu stafa frá
kristinni kirkju og flýði ævinlega heimili sitt,
er börn hans voru skírð. Sjálfur var hann
raungóður og taldi á menn í ræðu og rili
fvrir lesti og fáfræði og ögraði mjög til að
rísa gegn öllu böli.
Hann horfði hvössum, stálgráum augum á
húsfreyjuna, er hún sagði þetta.
— Er barnið kannske ekkert veikt?
— Ekki svo hafandi sé orð þar á..
— Máske þér viljið þá lofa telpunni að
koma hér út til okkar? sagði Baiði sýslu-
maður.
Ilallbjörg Iinyklaði brýrnar.
—— Ef þér eruð að gera einhvern aðsúg að
heimili okkar, herra sýslumaður, þá látið okk-
ur vita það hreint og heint, sagði húsfreyja
og hvessti ajigun á gestijia.
— Já. Ég kem hér í laganna nafni, til þess
að vitja Maríjj Jónsdótlur, sem hér er á náð-
um liins opinbera, sagði sýslumaður.
Arnkell greip í skeggið.
•— Hver liefur klagað? spurði liúsfreyja
— Það geiúst ekki þörf á að tilgreina það
nú, sagði sýslumaöur.
— Þá gerist engin þörf að ganga í bæinn
heldur, sagði húsfreyja.
— Ég Jief leyfi til að ganga í bæinn, ef
mér svo sýnist, sagði sýslumaður.
— Ég hef leyfi til að vita, hver sendir
yður í bæ minn, sagði húsfreyja.
— Ásrún Þorláksdóttir, heimilismaður yð-
ar, kærir uni sjúkleik á Maríu Jónsdóttur og
illa meðferð. Sýslumaður sagði orðin liægt og
alvarlega.
— Hvað er hún að kæra, sjálf dóttir sveit-
arómaga og unglingur fyrir innan tvítugt.
— Hún er gild, það er allt sem varðar,
sagði sýslumaður.
— Þér fáið ekki að fara hér inn vegna
slúðursagna frá vinnufólki.
— Ég set þá rétt hér úti og kalla heim-
ilisfólk liingað, sagði sýslumaður.
— Þetta hefur ekkert að þýða, Hallbjörg.
Við látum ekki mennina standa úti í kuld-
anum. Göiigum inn til stofunnar, sagði Arn-
kell hóndi.
— Það er bezt að láta lækninn sjá telp-
una, úr því liann er kominn, sagði Arnkell
ennfremur.