Heimilisblaðið - 01.01.1945, Blaðsíða 22

HEIMILISBLAÐIÐ
22
um það, en skeyta ekkert um, þótt hreindýra- og loð-
dýrastofninn eyðileggist. Þetta er hið venjulega fjái-
græðgissjónarmið Ameríkumanna.
— En eruð þér ekki Ameríkumaður, herra Holt?
Köddin var svo mjúk og nálæg, að báðir mennirnii
hrukku við. Svo sneru þeir sér snöggt við. Fast hjá þeim
stóð Mary Standish og mánaskinið ljómaði um andlit
hennar.
— Þér spurðuð, ungfrú, svaraði Alan Holt og lineigði
sig kurteislega. — Nei, ég er ekki Ameríkumaður. Ég
er Alaskamaður.
Munnur stúlkunnar var hálfopinn. Augun yoru björt
og ljómandi. — Fyrirgefið mér, að ég skyldi hlusta,
sagði hún. Ég gat ekki gert að því. % er Ameríkani.
Ég elska Ameríku. Ég lield, að ég elski liana meira en
allt annað í heiminum, meira en trú inína. Og með Am-
eríku á ég ekki eingöngu við fólkið, sem býr þar. Eg
á við landið sjálft, og mig langar til að koma yður
skilning um, að Alaska er hluti af Ameríku.
Alan Holt var dálítið undrandi. Andlit stúlkunnai
var nú ekki lengur rólegt og dreymið. Augu hennar
loguðu. Hann tók eftir skjálftanum í röddinni og liann
vissi, að ef nú hefði verið vel bjart, mundi hann hafa
séð roða í kinnunum. Hann brosti rólega, en gat þó ekki
endurheimt jafnvægi sitt til fulls.
— Og hvað vitið þér um Alaska, ungfrú Standish?
— Ekkert, svaraði hún. — En samt elska ég Alaska.
Hún benti á fjöllin. — Ég vildi að ég liefði fæðzt þarna.
Þér eruð hamingjusamur. Þér hljótið að elska Ameríku.
— Alaska meinið þér.
— Nei, Ameríku. Það var villtur glampi í augum
hennar, og engin málamiðlun í rödd hennar, henni var
full alvara.
Hæðnisbrosið hvarf af vörum Alans. Hann hló stutt
og hneigði sig aftur. — Þér eruð eldheitur málsvari
Ameríku, ungfrii.
— J á, það vil ég vera, svaraði hún með hreykni í rödd-
inni. — En ég skildi þetta heldur ekki fyrr en nú ný-
lega. Ég bið ykkur að fyrirgefa, að ég truflaði ykkur. Ég
gat ekki að því gert/
Hún beið ekki eftir svari þeirra, en brosti til þeirra
snöggu brosi og gekk burt.
Hljómsveitin var hætt að leika og salurinn var að
tæmast.
— Merkileg ung stúlka, sagði Alan. Hann hló kyn-
legum hlátri, og það var eitthvað í rödd hans, sem vakli
undrun og eftirtekt.
— Sjóróð'ramenn að norðan, er komu
hér fyrir innan að kvöldi 23. þ. m. (jan.)
sögðu skip komið í Stykkishólm, eftir
því sem þeir höfðu frétt, þegar komið
var suður yfir Holtavörðuheiði. Þó að
nú Borgfirðingar, er hér komn daginu
eftir sjóveg af Akranesi, gætu ekki stað-
fest skipafregn þe6sa og þættust ekkert
hafa þar um heyrt, réðu kaupmenn
vorir samt að senda hraðboð héðan að
inorgni 24. þ. m. með nauðsynjabréf
til K.hafnar.
— Skip á Isafjörð, síðast? í fyrra
mánuði (des.) frá Khöfn til Rirs, með
salt og mjöl, eftir heinni ferð þaðan
11. þ. m. — Árgæzka þar til landsins
og mokfiski fram að árslokum.
— Laugardaginn 29. f. m. (jan.)
sigldi hér upp skonnertskipið Luciiide,
51 lestir, til Knudtzons verzlunarinnar,
hlaðið með salt, en sakir ofviðris af
austri-landnorðri þann dag og daginn
eftir, náði það eigi höfn hér fyrri en
mánudaginn 31. f. m. Skip þetta kom
nú frá Belfast á írlandi eftir 11 daga
ferð, en tvívegis fyrri, í nóvember og
desember fyrra ár, hafði það lagt út
liingað frá Bretlandi, en orðið aftur að
snúa sakir ofviðra. Með því komu
dönsk blöð á stangli og bréf frá Khöfn
fram yfir jól og ensk blöð fram í jan-
úar. — Með því fréttist það af brigg-
skipinu norska, sem hingað hefur verið
von með salt til ýmissa kaupmanna hér
og til þess að taka saltfisk hjá þeim
til Spánar, að það hafi lagt út frá
Englandi hingað 11. nóv. f. ár. en að
hvergi hafi spurzt til þess síðan. — Nú
er það og sannspurt, að skip koin í
Stykkishólm um miðjan f. mán. (jan.)
og færði eigi annað en salt og kol. -—
Hafði það haft langa útivist og hafvill-
ur áður en það nú náði höfn í Hólni-
inum“.
Feröama'öur (hjá tannlækni): „Eg
ætla að biðja yður að draga út tönn, en
það er óþarfi að kosta nokkru upp á
deyfingu, þó það sé sárt“.
Lœknirinn: „Jæja. Þér eruð svona
harður. Lofið þér mér að sjá tönnina".
Feröam.: „Ja, bún er nú ekki í mér,
heldur konunni ininni, og hún bíður
hérna fyrir utan“.