Heimilisblaðið - 01.07.1945, Blaðsíða 8

128
HEIMILISBLAÐIÐ
Á s.l. hausti
lézt í Þýzka-
landi hinn
góSkunni Is-
lendingur og
rithöfundur
sr. Jón Sveins
son, sem al-
kunnur 'var
undir nafn-
inu Nonni, en
ekkj. barst
andlátsfregn
hans hingaS
til lands fyrr
en í vor. llm■
Nonna þarf
ekki aS f jöl-
yrSa, því aS
hann þekkja
jafnt ungir
sem gamlir.
klónaði. Það er tilgangslaust að tala við kven-
fólk.
Svo eftir kvöldverð var ég ekki í rónni
lengur, svo að ég sagði konunni minni, að
ég yrði að fara á mjög áríðandi fund, og
ég tók fyrsta leigubílinn og fer niður að Wash-
ington-torgi, þar sem þau búa. 1 bílnum
hugsa ég og liugsa, hvað þetta geti verið;
og furða mig á því, að þau skuli geta búið
á slíkum stað. Það em fallgri liús á Wash-
ington-hæðunum og ennþá fallegri í Bronx.
Hvers vegna skyldu þau búa við Washing-
ton-torg? Þótt hann væri kominn í kaupskap-
inn, var hann ennþá dálítið einkennilegur,
og þótt Margrét væri dóttir mín, gekk hún
með grillur í kollinum. Svo fer ég út úr bíln-
um og hringi dyrabjöllunni, og mér er eins
þungt fyrir hjartanu og ég væri að heim-
sækja ættingja á sóttarsæng eða ganga á
skiptafund gjaldþrota fyrirtækis. Þegar vinnu-
konan opnar, og ég kem inn, verður mér
tuttugu sinnum þyngra fyrir hjartanu en
áður; því að þar situr Izzy við borð, og gegnt
honum situr Margrét mín, og Izzy er aftur
kominn með listamannahár og reykir úr
pípu, og borðið er alþakið bókum. Og hús-
ið var í engu líkt heimili kaupsýslumanns.
Húsgögnin voru allt öðmvísi. Fullt af legu-
bekkjum og kertastikum. Hvers vegna kerta-
stikur, þegar þar er rafljós, en ekki eins og
í gamla landinu?
„Aðeins andartak, pápi“, segir Izzy við
mig. Og hann les ljóð af bók og verður
hræðilega æstur, vegna þess að Margrét er
honum ekki samdóma. Þegar Izzy er búinn,
segir Margrét:
„Aðeins andartak, pabbi. Tylltu þér and-
artak“. Og hún les annað ljóð af bók fyrir
mig.
Svo að mér dylzt ekki, að þau hafa tekið
veikina aftur, og ég undrast, að þetta skuli
geta verið dóttir mín og sonur Kantrowitz,
sem ég lief þekkt svo vel í svona mörg ár.
Mér var sem ég sæi hann! Ef gröf liefði
opnazt fyrir framan mig, mundi ég hafa
stokkið ofan í hana. Þau skiptu sér ekki vit-
und af mér, frekar en ég væri ekki til. I*zy
tekur aðra bók og les. Margrét tekur aðra
bók og les aftur. Og þau jagast og rífast u»
hluti, sem ég botnaði ekki hætishót í. Og
hann reykir úr pípu, og hún reykir vindl-
ing. Og ég finn, að þetta er alveg að gera
út af við mig. Hjartað í mér sígur. Þá er
mér nóg boðið, svo að ég stend á fætiir og
þmma:
„Hvað er að ykkur börn? Izzy! Aftur?
Þú gleymir, að þú ert heimilisfaðir. Iz^’
aftur skáldskapur! Hvað ætlar að verða ur
þér?“
Og Izzy horfir á mig, eins og ég væri mest'
aulabárður, sem nokkurn tíma liefði fæ®z_í
á guðsgrænni jörðinni. Svo brosir hann V1
mér og tekur upp bók, og ég get sagt yður,
að á samri stundu kom gleði mín aftur a
hendingskasti. Á milli hlaðanna í bókiu"1
var sýnishorn af einföldu silki, og þau vor"
að blaða í ljóðabókunum til þess að fi»n£1
nýja silkinu annað nafn jafngott „Indía"*1
blæ“! Svo að þér sjáið að ljóðagerðin ke"'
ur að gagni í viðskiptalífinu. En þér ættl^
að vera Ameríku-piltur og læra að nota y
ur það .... en ekki eins og skáldin í ganl
landinu, sem urðu hungurmorða í þakher
bergjum.
En ég varð mjög veikur, og læknirinn *> ,
irskipar hvíld. Svo að ég hugsa, að það ®e
bezt að heimsækja fólkið mitt í gamla la'1
inu.
Nú, hvers vegna vilduð þér ekki segja nter'
að þér væruð rithöfundur? Það er ekker
til þess að skammast sín fyrir“.
Leifur Haraldsson íslenzkað'-