Heimilisblaðið - 01.07.1945, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
143
Bjótt, þá — — hún þagnaði, yppti öxluni og brosti
biturt — — þá mun eitthvað illt ske, bætti hún við.
Viljið þér ekki leyfa mér að fylgja yður til Rifle
8kipstjóra.
' Nei, Rifle skipstjóri mundi spyrja niig. Hann
m,mdi krefjast skýringa. Þér skiljið mig, þegar ég segi
>ður hvers ég þarf með. Og það ætla ég að gera, ef
l'ér viljið lofa mér því við drengskap yðar að segja eng-
Um lifandi manni frá því, sem ég skýri yður frá. Viljið
gefa mér það loforð? __
Já, ef slíkt loforð getur á einlivern hátt orðið yð-
Ur að liði, ungfrú Standish.
Enn var háðshreimur í rödd hans. Hann sneri sér
'ið 0g náði sér í vindling, og þegar liann leit á hana
a^ur> sá liann, að roði hafði hlaupið fram í kinnar
^ennar.
áð
~~ Ég verð að yfirgefa skipið, sagði hún.
Hún sagði þetta svo látlaust og liispurslaust, að hann
8tóð grafkyrr þegjandi.
Og ég verð að hverfa í nótt eða næstu nótt —
Ur en við komum til Cordova.
' Er það vandamál yðar? spurði hann undrandi.
Nei, ekki það í raun og veru, en ég verð að liverfa
Pannig, ag ai]ir haldi að ég sé dauð. lÉg má ekki koma
'fandi til Cordova.
j Hún þagnaði snö,gglega, og hann liorfði á hana og
ugsaði um það, livernig hún mundi líta út, þegar hún
%*ri dáin. Augu hennar mættu tilliti hans, stöðug og
'vikul. Spurningar og gátur þyrptust fram í huga
ans, en ekkert orð kom yfir varir hans.
. Þér getið lijálpað mér, heyrði liann, að liún sagði
sama rólega og mjúka rómnum svo lágt, að enginn
'efði getað heyrt það út fyrir klefadyrnar. — Ég veit
ki, hvernig ég á að fara að þessu, en ég veit, að þér
getið fundið ráð, ef þér viljið hjálpa mér. Það verður
9 út eins og eitthvert slys liafi viljað til. Ég verð
að hverfa, falla í sjóinn, eða eittlivað þess háttar, svo
a< Eeiniurinn haldi, að ég sé dauð. Það er lífsnauðsyn-
®gt- En ég get ekki sagt yður hvernig á þessu stendur.
^ það ekki. ó guð minn, ég get það ekki!
Eödd hennar varð grátklökk, en það var horfið eftir
andartak, og hún varð aftur róleg og köld. Aftur reyndi
11 að brosa. Hann sá votta fyrir vonglöðu hugrekki
1 augum hennar.
"""" Ég veit hvað þér liugsið núna, lierra Holt. Þér
^njð að hugsa um það, hvort ég sé brjáluð eða hafi
ygt einhvern glæp, eða hvers vegna ég hafi ekki
sumum myndanna eru sams konar hring-
ir í eyrnasneplunum og enn eru í tizku
með'al ýmissa mannætuhöfðingja. Höf-
uðið hvílir á stuttum en digrum hálsi.
Myndirnar vita frá sjó, og að baki þeirra
er eyðileg ströndin. Oft standa þær
nokkrar saman á litlu svæði og jafnan
þar, sem leifar af fornum stórhýsum eru
í grenndinni. Einnig eru .þær oft í nánd
við hóla og hæðir, sem vera má að séu
fornar grafir.
Þetta er allt og sumt, er menn vita
um þessar sérstæðu minjar. Eftirgrennsl-
anir fornfræðinga hafa ekki borið neinn
árangur. Það er óráðin gáta enn í dag,
hverjir hafi hér verið að verki og í hvaða
skyni. Meðal íhúa eyjarinnar lifir eng-
in munnmælasögn, er varpi minnsta Ijósi
yfir þennan leyndardóm, enda líklegt
talið, að þjóðflokkur sá, sem þetta verk
vann, sé löngu útdauður.
Þó Iicfur fundizt staður sá, þar sem
myndirnar voru gerðar. Það er í grjót-
námu nokkurri, sem grafin liefur verið
inn í fjallshlið. Það hafa fundizt líkn-
eskjur sem þessar, ýmist fullgerðar eða
hálfsmíðaðar, en flestar þó mjög skammt
á veg komnar. Viðskilnaðurinn í grjót-
námunni hendir til, að þessu verki hafi
verið liætt mjög skyndilega. Hvaða öfl
voru þar að verki? Ekki fæst því held-
ur 6varað. Það er einn þáttur þessa óræða
leyndardóins. Féllu íbúar eyjarinnar úr
hráðri landfarsótt, eða sótti þá heim
fjandsamlegur þjóðflokkur, sem strá-
feUdi þá alla sein einn? Hvorugri spurn-
ingunni cr liægt að svara jútandi éða
neitandi. Og Páskaeyjan og leyndardóm-
ur hennar heldur áfram að valda forn-
fræðingunum tilgangslausum heilabrot-
um, sem enginn endir fæst á.
Sögulegur uppskuröur.
Amerískur herlæknir á eynni Okinawa,
Sidney Cohen að nafni, gerði ekki alls
fyrir löngu holskurð á hermanni, sem
mjög er frægur orðinn, enda sérstæður
og sögulegur með afhrigðum. — Nánari
málsatvik eril sem hér segir:
Þriggja punda sprengikúla, 10 þuml-
unga löng og 12 cm. i þvermál, koin
í hakið á heripanni einum, stóð alveg út
i magann, en sprengjuuggarnir festust
i bakvöðvum mannsins og stöðvaðist kúl-
an við það. Sprengjan sprakk ekki, og