Heimilisblaðið - 01.05.1957, Qupperneq 34

c£)arnasagan
Sendiförin til Spörtu
Á lítilli eyju í gríska hafinu var beðið með
eftirvæntingu komu skipsins, sem flutti
sendiboðann Glykon og fylgdarlið hans til
baka frá meginlandinu. Uppskeran hafði
brugðist þetta árið, og afkoma eyjarskeggja
var í hættu. Hungursneyð myndi brátt gera
vart við sig, ef ekki væri hægt að fá korn
frá meginlandinu. Þess vegna hafði Glykon,
maður, sem var vel máli farinn, verið send-
ur til borgarinnar Spörtu til að biðja um
hjálp. Nú var hann að koma aftur, og fólk
safnaðist saman á hafnarbakkanum. Glykon,
sem var eldri maður, gildur vexti og þreytu-
legur að sjá, virtist ekki hafa nein góð tið-
indi að færa. Svipur hans var þungbúinn,
þegar hann steig á land.
„Spartverjar, vinir mínir,“ sagði hann,
,,eru sérkennileg þjóð. Við fengum góða ferð
til borgar þeirra, sem stendur við Eurotas-
fljótið. Ég bar fram, í langri og fagurri ræðu,
ósk okkar um að kaupa af þeim korn, þar
sem við myndum annars deyja úr hungri.
í heila klukkustund eða lengur talaði ég
um erfiðleika okkar, og skyldu þeirra til að
hjálpa okkur. Það var vissulega löng og
snilldarleg ræða, sem ég hélt.“
,,Já, vissulega,11 kallaði einn úr hópnum,
,,þú hefur sannarlega góðan talanda, Glykon.
En hverju svöruðu þeir? Ætla þeir að láta
okkur fá kom?“
Glykon gretti sig. „Spartverjar, vinir okk-
ar,“ sagði hann daufur í bragði, „eru undar-
legar manneskjur. Þeir dást ekki að orða-
skrúði. Þegar ég hafði haldið mína fögru
ræðu yfir þeim, stóð einn þeirra upp og
sagði sperrtur: „Fyrri hluta ræðu þinnar
höfum við gleymt, og síðari hlutann skilj-
um við ekki, þar sem við höfum gleymt upp'
hafinu! Sendið annan mann, sem getur gert
sig skiljanlegan í stuttu máli.“
Allir viðstaddir ráku upp skellihlátur, sert1
þó brátt dvínaði. „Þú fékkst þá ekkert 1°^'
orð um korn!“, sögðu allir vonsviknir. „I^a
hefur þú rekið erindi þitt. Nú verðum vi*
að senda ánnan. Spartverjar eru jú þekkt>r
fyrir fámælgi sína. Við verðum að finna
mann, sem er þeim meira að skapi. HverP
eigum við nú að velja?“
Það urðu nokkur ólæti og Glykon greip
tækifærið og hvarf heim til sín, og skamU1'
aryrði eyjarskeggja ómuðu í eyrum hanS-
Loksins urðu menn sammála um að vel]a
virðulegan borgara, Kleon að nafni, sem var
þekktu: fyrir fámælgi sína, til þessarar mik'
ilvægu farar. Kleon var tregur til að taka
þetta að sér.
„Hvað á ég að segja við Spartverjana •
nöldraði hann, á heimleið með syni sínnU1'
Agis, fjórtán ára gömlum. Agis, sem val
röskur strákur, hafði heyrt margar sögur
um Spartverja og dáðist mikið að þeim-
„Má ég fara með þér, pabbi?“ sagði hanm
„Mig langar svo að koma til Spörtu.“
„Já, því ekki það?“ sagði Kleon. „Kom^u
bara með. En hvernig á ég að biðja þessa
undarlegu Spartverja um hjálp?“
„Væri það ekki góð hugmynd," sagði AglS^
,,að sýna þeim tóma kornsekkina okkar-
Þannig látum við greinilega í Ijós tilgaU^
inn með komu okkar."
„Já, þú segir nokkuð," sagði Kleon
ljómaði, „það ætla ég að gera. Það mu!l
Spartverjum falla í geð, þessari stoltu, ®er
kennilegu og herskáu þjóð.“
122 — HEIMILISBLAÐIÐ