Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 15

, • • • . raunar færðu heimanmund með
!or>u þinni
ag~7" Hann verður þá vonandi svo ríflegur,
j e6 geti lifað eins og maður þangað til ég
£§ aftur af stað í leiðangur, sagði Kara-
n með sínu venjulega blygðunarleysi.
að var orðið áliðið kvöldið eftir, þegar
ef®raman lagði af stað til Omar-moskunnar,
I lr að hafa greitt skegg sitt vel og vand-
°g borið í það kynstur af ilmvaf;ni.
f rannvaxin kvenvera beið hans í hálfdimmu
s°rdyrinu, hjúpuð frá hvirfli til ilja þhennum
p rkœ slæðum hverri utan yfir annarri.
Ur^S^Ur’ me® grænan vefjarhött til merkis
s stöðu sína, tók á móti þeim og gaf þau
]^ari í heilagt hjónaband eftir þeim ein-
f u reglum, sem Múhameðstrúarmenn
eftir við þá athöfn, sem sé að lýsa því
>svar yfir í vitna viðurvist, að þau væru
með orðin hjón. Karaman var heitur í
] 7 og hjarta hans sló ákaft, þegar hann
^ dl brúði sína upp á þaksvalirnar á húsi
agZars> þangað sem enginn sá þau nema
eiIls stjörnurnar, og enginn heyrði ástar-
orð hans nema hún ein. Handatiltektir hans
voru fremur klaufalegar, þegar hann tók að
leysa af henni blæjurnar, því að hendur hans
skulfu ákaflega af geðshræringu. Samt losn-
aði einhvern veginn um þær, eina eftir aðra,
en hún horfði stöðugt niður meðan á því
stóð, eins og hún væri miður sín af blygð-
unarsemi. En á meðan síðasta slæðan sveif
niður á gólfið, kom tunglið fram undan skýi,
sendi silfurlita tunglskinsgeisla niður yfir
þaksvalirnar og skein beint í andlit henni.
Karaman tók andköf — Þetta var ekki
Jehara .... Þetta var Umatra. Hún, sem
hann hafði eitt sinn dregið svívirðilega á
tálar, var nú orðin eiginkona hans.
Hann horfði þögull á hana. Sorgin hafði
sett merki sín á andlit hennar og ljóminn
var horfinn úr augum hennar. Hann var að
því kominn að snúa við henni bakinu og
illyrði brunnu á vörum hans, þegar brosið
leið, eins og sólskin, yfir andlit hennar og
vakti endurminningar hans af dvala. Allt í
einu sá hann Umötru í huganum eins og
hún var forðum, ung og yndisleg og ólgandi
lífsgleði í svörtum augunum, hárið tinnu-
dökkt og fegurð í hverjum andlitsdrætti ....
Og varir hennar! hvflíka nautn höfðu þær
veitt honum þá . . . . og hve ást hennar hafði
verið heit og áköf .... og hve hann hafði
þá elskað hana tryllt og ofsalega.
— Þú kramdir hjarta mitt, sagði hún.
— Já, þessa rödd hafði hann elskað.
— En nú hefur þú gert það heitt aftur . . .
Ó, ástin mín! Ó, hve ég varð sæl, þegar
Jehara sagjiii mér, að þú værir kominn, og
Nazar hefði sent hana til mín með þau boð
frá þér, að þú værir kominn til að giftast
mér.
Karaman stóð keikur, hleypti brúnum og
var ekki árennilegur, en hún lét sem ekkert
væri og hélt áfram:
— Ég leið nærri því í ómeginn af fögnuði,
og þess vegna fékk ég líka djörfung til að
láta reiði bróður míns ekki á mig fá og fara
til hans og biðja hann að fyrirgefa þér. Og
hann heyrði bæn mína, ástin mín . . . . Á
morgun, þegar þú gengur á fund hans, mun
hann tilkynna þér, að hann hafi veitt þér
foringjastöðu í lífvarðarliði stórfurstans og
um leið lætur hann útbúa snoturt hús handa
okkur til að búa í.
HEIMILISBLAÐIÐ — 103