Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 25

MHamingjan hjálpi okkur,“ sagði Tómas,
”er meira af svo góðu?“
»Ég hugsa, að þetta sé skilrúm milli klefa.“
»Pjandakornið,“ sagði Tómas fjúkandi ill-
'lí'• »Það er lítið unnið við að brjótast úr
6lImm klefanum inn í annán.“
Mansel þerraði svitann af andlitinu. ,,Ég
as einu sinni bók um þekktan afbrotamann,“
®agði hann. ,,Hann brauzt út úr fangelsi með
*)ví að grafa sig milli klefa. Maður veit
alclrei, hvað er hinum megin.“ Og Mansel
hélt áfram.
. Sagið hélt áfram að hrynja inn, þangað
t'1 að Mansel kom loks að segldúksklæðning-
J'mi hinum megin, Mansel risti á hana, og
ratt varð gatið svo stórt, að hann gat náð
aé !ýsa í gegnum það með vasaljósinu.
M^að liggur eitthvað á gólfinu þarna inni,“
tautaði hann með augað við gatið. „Það er
aki víst, að það sé neitt, sem kemur okkur
aé gagni. En það er aldrei að vita. Ef þér
^duð stinga einum fingri inn í gatið og
alda segldúknUm eins þétt að veggnum og
aUnt er, þá ætla ég að athuga þetta betur . . .
^úlegt en satt, það eru verkfæri. Eftir því
^ansel beindi auganu að opinu og þrýsti
^úlitinu upp að veggnum.
>>Verkfæri,“ sagði hann rólegur. „Það er
®em ég get bezt séð, þá er þetta útbúnaður
,.yrir innbrotsþjófa. Ég sé sveifarbor og ýmis
^UiUr verkfæri. Já — þarna er járnkarl.
aUn er ekki ýkjalangt frá veggnum. Það
einmitt hann, sem við höfum not fyrir.
. ^ ^ef aldrei séð fegurri sjón. En nú skil
þessi klefi er gestaherbergi Mangeys.
etta er fyrsta flokks felustaður fyrir gamla
^ltlt> sem lögreglan er á hnotskógum eftir.
. ailn hefur einnig falið dóttur sína þarna
J1*1, ég sé þarna kvenskó. Og einn gesta
atls hefur verið innbrotsþjófur, sem hefur
þ Ux8 verkfæri sín eftir í vörzlu Mangeys,
atlgað til hann gæti fengið not fyrir þau
Slðar.“
->1.”lla> en
i0tUas.
getum við náð þeim?“ spurði
>>Vertu rólegur," sagði Mansel. Hann tók
aaljósið og athugaði peruna. Ljósið var
^ 10 mjög dauft. Batteríið var bráðum út-
r°Unið. Þá tók hann aftur fram hnífinn.
^ ”Við verðum að stækka gatið,“ sagði
arttl, ,,svo að við getum komið hendinni í
gegn. Og þegar við höfum gómað járnkarl-
inn, skal ekki líða á löngu, þangað til við
sleppum út.“
Hann tók til handanna. Tómas varð að
halda ljósinu þéttara og þéttara að veggn-
um, til þess að hann gæti séð til. Hann vann
góða stund, þá rétti hann Tómasi hnífinn
og tók sjálfur vasaljósið, en áður en Tómas
hafði starfað í tvær mínútur, dó ljósið.
Tómas hélt áfram, en það gekk illa. Hnífs-
blöðin voru orðin svo bitlaus, að þau unnu
tæplega á viðnum. Það liðu fjórar og hálf
klukkustund, þangað til að gatið var orðið
svo stórt, að Mansel gæti komið hendinni
í gegn pg þreifað eftir járnkarlinum, sem
hann hafði séð á gólfinu þarna inni. Á end-
anum tókst það og hann rétti járnkarlinn í
myrkrinu til Tómasar, til að hann gæti þreif-
á honum.
„Og nú,“ sagði Mansel, ,,er það uppá-
stunga mín, að við brjótumst inn í næsta
klefa og reynum að komast þannig út. Það
er ekkert þvi til hindrunar, að við gætum
brotizt út úr þessum klefa, en það myndi
vekja grunsamlegan hávaða. í dyrunum inn
í næsta klefa er hins vegar lítill hleri. Hann
ættum við að geta opnað hljóðalaust, og ef
við stingum handleggnum í gegnum hann,
munum við ef til vill finna slá eða slagbrand,
sem við getum ýtt til hliðar. Kannski eru
geymd þar enn önnur verkfæri, og færi svo
að Mangey kæmi, þá er það ekki verra, að
við séum báðir vopnaðir."
Járnkarlinn var á stærð við kúbein, og að
fimm mínútum liðnum gengu þeir inn í
næsta klefa.
Mansel beygði sig niður, það heyrðist
málmglamur. Þá rétti hann Tómasi járn-
karlinn.
,,Ég hef fundið annan,“ sagði hann, ,ann-
an dálítið minni. Það er betra að eigá við
hlerann með honum, held ég.“
Tómas gat ekki séð, hvernig Mansel starf-
aði, en lítið sem ekkert heyrðist til hans,
og að fáeinum mínútum liðnum, tók hann
hendi Tómasar og dró hana að hleranum
eða réttara sagt að þeim stað, þar sem hler-
inn hafði verið.
★
Tómas stakk hendinni í gegn og þreifaði
eftir slá. „Þreifaðu með hendinni niður á
— m
HEIMILISBLAÐIÐ