Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 31

PULTON OURÖLER:
Leindarmál Barlsiru Jean
Ef Barbara Jean skyldi einhvern tíma lesa
j 63sa frásögn, þá myndi hún fræðast um
6yndarmál viðvíkjandi henni sjálfri, leynd-
arftíál, sem enginn af vinum hennar hefði
Fetað sagt henni, ekki einu sinni heimilis-
^knirinn hennar.
JJann var kominn á efri ár, og hann hafði
fyli
bv;
gzt með heilsufari Barböru Jean allt frá
að hún fæddist og móður hennar á undan
•nni. Þó var hann ennþá starfandi læknir
yotviðrisdag einn, er Barbara Jean kom inn
. v*ðtalsstofu hans. Gamli, skeggjaði lækn-
heilsaði henni eins og hann væri afi
j 6tlnar. Hann fór að tala um, hversu vel hún
út, ung 0g frískleg. En hann minntist
at á ýmislegt annað, sem leyndist ekki
. rir athugulum augum hans — hversu
^gaspennt hún var og þó öðru fremur,
y^u augljós uppreisnarsvipur var í augna-
taði hennar.
Læknir, sagði hún. Það er ástæðulaust
Vat-a að fara í kringum málið. Ég er
*ngað komin til þess að biðja þig að hjálpa
6r í mjög þýðingarmiklu máli.
^ ^amli maðurinn leit á hana hugsandi og
Qeið,
iaak:

Þú verður að vísa mér til einhvers,
nir — ég veit, að þú myndir ekki sjálf-
, Gamli maðurinn andvarpaði aumkunar-
6ga.
^ Svo það er það, sem þú átt við, sagði
j hógværlega. Hvað hefur þú verið gift
^^i, Barbara Jean?
Eitt ár.
l "" Og hvers vegna viltu ekki eignast
uarpv
6hki
6yðii,
Ég vil það, einhvem tíma seinna. En
núna. Það er ómögulegt. Það myndi
eggja allt.
Hvernig þá?
— Það myndi binda endi á tónlistarferil
minn, læknir.
— Og finnst þér hann svo mikilsverður,
að þú myndir jafnvel-------
— Auðvitað! Ég er einmitt nýfarin að ná
verulegum árangri. Ég gæti ekki hætt núna.
Kannske eftir fimm ár — eða tíu, ef til vill.
Það varð löng þögn.
— Hvaða skoðun hefur maðurinn þinn á
þessari fyrirætlun þinni? spurði læknirinn
eftir nokkra stund.
— Fred má aldrei fá að vita það. Hann
veit ekki einu sinni, hvernig ástatt er. Hann
vill endilega eignast börn. En hann liefur
rangt fyrir sér, læknir. Þú verður að hjálpa
mér.
Læknirinn laut áfram og snart hönd henn-
ar þýðlega.
— Ég held, að þú gerir þér eklci grcin
fyrir, um hvað þú ert að biðja, hóf hann
máls, en hún kippti óþolinmóðlega að sér
hendinni.
— Jú, ég geri það. Þetta er elcki meira
en það, sem aðrir læknar gera fyrir sumar
af þeim stúlkum, sem ég þekki. Segðu mér
bara nafn og heimilisfang einhvers, sem ég
get leitað til.
Læknirinn reis upp úr sæti sínu. Hann
var stórvaxinn maður og síðskeggjaður, sex
fet á hæð, grannur eftir stærð og kraftalegur.
Hann horfði út í loftið yfir höfuð hennar,
eins og lengst í fjarlægð blöstu við honum
einhverjar gamlar minningar, sem hefðu
djúptæka þýðingu á þessu skelfilega augna-
bliki.
— Nei, Barbara Jean. Rödd hans var svo
þýð, að hún minnti nærri því á kvenrödd.
Ég hef aldrei gert neitt slíkt. Allir heiðar-
legir læknar neita þvi — það eru aðeins fá-
einir glæpamenn, sem gera það, sem þú ert
að biðja um. Ég hef aldrei svo mikið sem
HEIMILISBLAÐIÐ — 119