Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 27

sin
M
^Vri
^ fóru síðan í buxurnar aftur og læddust
1 baka að landgöngubrúnni.
Marteinn hlýtur að vera þarna,“ sagði
ansel. „Hann bölvar okkur víst hressilega
rir að hafa ekki komið fyrr. Hann hlýtur
9 hafa beðið í hvorki meira né minna en
atta klukkustundir. ‘ ‘
Það stóð heima. Klukkan var nú stundar-
JOl'ðung gengin í fjögur — á þessum fagra
Solardegi.
. ^veimur mínútum síðar reis Marteinn upp
Uj’ ,
rUnna. Hann virti þá fyrir sér frá hvirfli
tl! ilja.
, ”Nú, þið hafið dottið í sjóinn,“ sagði hann
aðskur. „Var það hressandi?“
Mansel hló. Marteinn hristi höfuðið
®lernjulega.
”^á, það var frámunalega hressandi,"
®agði hann. ,,En, Tómas, þú sagðist verða
°rHa í nágrenninu mestallan tímann, en
a hefur alls ekki látið sjá þig síðustu sjö
1 átta klukkustundirnar.“
»Hann var löglega afsakaður," sagði Man-
Se • „Hvað er að frétta hjá yður?“
”Ekki neitt sérstakt," sagði Marteinn.
”. 10 höfum þó komizt að því, hvar Shamer
. 0r manninn, og Carsov hefur brotizt inn
,nUsið og snuðrað uppi, hvar herbergi Kat-
riílar er.
XVII. kafli.
-^hrif sálarinnar á líkamann geta verið
^ Veg furðuleg. Ef að líkum hefði látið, hefðu
eir Mansel átt að vera alveg
j °agna og ófærir um að taka sér nokkuð
^llr hendur, fyrr en þeir hefðu sofið og
,'ht sig, því að þeir höfðu verið um tólf
£ hkustundir í þessum einangruðu klefum.
j^11 bað eitt, að þeir voru sloppnir út, veitti
j a.llT1 nýjan kraft og hugrekki. Og þær góðu
^ ettir, sem Marteinn hafði að færa, efldu
aráttuvilja þeirra.
nansel var þegar farinn að gera fyrir-
^anir.
Sþ’ ^ð breytir öllu. Ég reikna með því, að
e^arrier komi hérna um tíu-leytið í kvöld,
eS efast stórlega um, að hann hafi For-
aðfSl1 ser’ bvl hann hafði ákveðið
^ aranótt þriðjudags. Ég býst ekki við, að
^anp láti aulabárðinn hann Mangey breyta
eirri dagsetningu, sem hann hefur einu sinni
ákveðið. En það skiptir í sjálfu sér ekki svo
miklu máli, því að við verðum til staðar,
þegar hann yfirgefur húsið og getum séð,
hvort hann tekur Formósu með sér eða ekki.
Ef hann gerir það, fylgjum við honum eftir.
Ef ekki, þá ráðumst við inn í húsið og frels-
um hana, síðan fáum við okkur sæti og bíð-
um komu Shamers.
Nú verðum við fyrst og fremst að ná í
bifreiðina og koma okkur til Rougen. Við
megum ekki eyða tíma í að hlusta á það,
sem gerzt hefur hjá Marteini, hann segir
okkur það á leiðinni í bifreiðinni.“
„Og hvað hefur gerzt hjá ykkur?“ spurði
Marteinn. „Þið hafið víst frá ýmsu að segja
líka.“
„Það verður að bíða,“ sagði Mansel. „Ég
ætla að svo stöddu að láta mér nægja að
segja yður aðeins það, að ég hljóp á mig,
og það kostaði okkur nokkurra stunda fyrir-
höfn. Það var ástæðan til þess, að Tómas
kom svona seint. Þér megið ekki ásaka hann
fyrir neitt. Ég geng út frá því, að Carsov
haldi vörð um húsið . . . .“
„Það gerði hann að minnsta kosti fyrir
sjö til átta klukkustundum,“ sagði Marteinn.
„Þá er hann þar ennþá,“ sagði Mansel
brosandi. „Hvar yfirgáfuð þér bifreiðina?"
HEIMILISBLAÐIÐ — 115