Heimilisblaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 26

við,“ sagði Mansel. „Ég geri ekki ráð fyrir,
að dyrnar að þessum klefa séu lokaðar með
slá, ég býst við, að þær séu lokaðar með
slagbrandi, og að því er ég bezt get séð,
eru þær ekki á lömum.
Dyrnar eru bara laust þil, sem má setja
á sinn stað og fjarlægja eftir vild.“
Mansel virtist vera ýmsu kunnugur, og
það kom í Ijós, að hann hafði líka rétt fyrir
sér í þessu.
Tómas þreifaði með hendinni niður eftir
dyrunum að utanverðu og rakst á flata járn-
stöng. Þegar hann skýrði frá fundi sínum.
sagði Mansel:
„Getið þér komið fingrunum undir hana?
Annar endi stangarinnar er sennilega frjáls,
en hinn snýst trúlega um ás.“
Enn einu sinni hafði hann rétt fyrir sér.
Stöngin var fest á þann hátt, að henni mátti
snúa eins og vísi á úri, þegar frjálsa endan-
um var lyft. Tómas lyfti honum og dró
handlegginn að sér eftir því sem hann lyfti
honum hærra, þegar stöngin kom á móts
við hlerann, skipti hann um hendi og ýtti
henni alveg upp. Hann gat ekki séð, hvað
hann hafði gert, því að jafndimmt var fyrir
utan eins og inni í klefanum, en loftið var
ferskara, sem streymdi inn, en það benti á,
að einhvers staðar væri súgur.
„Ég held, að dyrnar séu opnar,“ sagði
Tómas.
„Lyftið þeim þá upp um hleraopið og
spyrnið við með hnjánum."
Tómas gerði eins og Mansel sagði, dyrnar
lét undan og hann fann þunga þeirra hvíla
í höndum sér. Hann lyfti þeim frá og Mansel
tók á móti þeim og bar þær inn í klefann
og setti þær upp við vegginn.
„Verið hérna kyrr,“ hvíslaði Mansel, „ég
ætla að líta í kringum mig.“
Hann steig yfir þröskuldinn. Það leið ein
mínúta eða svo, þá heyrði Tómas til hans
í námunda við dyrnar. Þá heyrði hann aftur
rödd hans.
„Það er engu líkara en við séum staddir í
brunni,“ sagði hann. „Hann er tveir til þrír
metrar á dýpt. Við erum á botninum, rétt
fyrir framan dyrnar hérna er járnsigti. Ég
geri ráð fyrir að hann liggi upp að hlera eða
einhverju slíku. Ég ætla að skríða upp stig-
ann og ýta á hlerann með öxlunum og vita,
hvort hann lætur undan. „Taktu þetta —“
hann rétti Tómasi jakka þeirra og skyltu^
„þér skuluð koma á eftir mér, haldið tlie
eft11'
annarri hendinni um hælinn á mér.
Mansel gekk upp stigann og Tómas a
honum. Hann var ekki kominn ýkjala11-
upp, þegar loftið tók að opnast og hvaif u
veg og blessuð dagsbirtan streymdi n1
til þeirra í myrkrið. .
Mansel hékk þarna uppi á maganun1
tók að skima í kringum sig. Þá sven ^
hann sér upp og lijálpaði Tómasi upP
þessum myrkragöngum í þennan litla. sa •
Þeir sáu nú, að járnstiginn lá beint u
undir legubekk í salnum. Sessunni í be
um mátti lyfta upp, og þegar hann ýtt1
með öxlunum, þeyttist sessan út á gól£. ^
Hinum megin í salnum var annar svipa
legubekkur, sem var vafalaust á sama
falinn inngangur í klefann, sem þeir 110
verið lokaðir inni í.
Salurinn var auður og ekkert hljóð hey1
ist.
Þeir klæddu sig aftur í skyrtur sínar
jakka, og Mansel setti sessuna á sinn_
svo að enginn gæti séð, að þeir væru
og
staði
flúnif'
Þá hvíslaði Mansel: „Ég hefði haft gallljjj
af að koma Mangey að óvörum, en eg 11
að við verðum heldur að reyna að k ^
okkur í land, áður en hann fer að gruna,
við séum sloppnir út. Ég vil ógjarnan brey
áformum hans, því að nú þegar við el ^
lausir og liðugir á nýjan leik, hentn P
okkur ágætlega. Og Shamer mun árei
lega rota hann, þegar hann kemst að P
að klefinn þarna niðri er auður. Kunnið
að synda?“
Tómas kinkaði kolli. *.
„Það er ágætt. Það er bezt, að við^ °r
ist u
vegar
umst landgöngubrúna, því að hún seS^
ituin
2
káetunum. Ef við látum okkur hins
síga niður í vatnið hinum megin fra, ge ^
við synt spölkorn meðfram ströndmn1, ^
síðan gengið í land. Það er líka indm t ^
skola dálítið af sér eftir allt þetta s'1
bað.“
eng
sig
Þeir læddust upþ á þilfarið. Þar var
an að sjá. Alveg hljóðlaust létu þel1
renna niður í vatnið, og tíu mínútum
skriðu þeir í land á stað, þar sem etív s
til þeirra frá vistabátnum — nok r
hundruðum metra neðar við ströndina-
1 skóginum afkælddu þeir sig, undu
114 — HKIMILISBLAÐID