Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 16

„Hvaða ávöxtum?"
„Til dæmis kjarneplum, sítrónum og vín-
berjum á við meðalstór egg.“
„Eigum við að fara þangað einhvern
tíma?“ spurði hún áköf.
„Já, ef til vill geri ég það, en ekki þú.
Konur eiga að halda sig heima. Það er þitt
starf að gæta heimilisins, og það var einnig
starf móður þinnar á undan þér og ömmu
þinnar á undan henni.“
Hann náði í bók, opnaði hana og sagði:
„Guð sendi oss spámann sinn, Múhameð
— blessað veri nafn hans — og í þessari
bók hefur hann kunngert oss sinn heilaga
sannleika.“
Messaouda settist við fætur honum og
hlýddi á það, sem hann las fyrir hana í
kóraninum um hina heilögu aldingarða í
Paradís, þar sem bæði körlum og konum
er fyrirbúinn sami dvalarstaður.
„Eigum við að fara þangað núna?“
spurði hún.
„Ekki fyrr en við deyjum,“ svaraði hann
og fór síðan að segja henni nánar frá sælu-
staðnum og gögnum hans og gæðum. —
Henni fannst það í alla staði eðlilegt, að
þegar lífinu hér á jörðu væri lokið og öll-
um sorgum þess og þjáningum, þá fengi
fólk að vera um alla eilífð í einhverjum
fallegum aldingarði.
„En ætlar þú að gleyma mér, ef ég dey
á undan þér?“ spurði hún.
„Nei,“ svaraði Kérim með þungri sann-
færingarvissu.
„En ef ég dey á undan þér, viltu þá
lofa mér því að hella úr flösku með rósa-
olíu yfir gröf mína um hver mánaðamót,“
bað hún. ,',Ég hef alltaf haldið svo mikið
upp á rósaolíu.“
„Ég lofa því,“ svaraði Kérim.
—o—
Nokkru síðar fékk Messaouda ákafa hita-
sótt og dó. Kérim var ekki mönnum sinn-
andi. Hann hætti að sinna störfum sínum
við hirðina og lokaði sig inni í herberginu,
þar sem Messaouda hafði geymt klæðnað
sinn. Þar sat hann, kyssti morgunskóna
hennar og grét.
Nótt eina dreymdi hann, að hún kom til
hans og sagði:
„Minn heittelskaði Kérim! Ó, að þú viss-
ir hve Paradísin er fögur. Þangað koma að-
og
SlH'
eins góðar og hreinar sálir. — Öðru hvei'N
fáum við leyfi til að vitja jarðarinnar a
ur til að sjá hvernig líður á jarðneska heitf1
ilinu okkar. Ég hef séð þig gráta, Kérirn>
en þú þarft ekki að óttast, að við gley111^
um endurminningunum um líf okkai
jörðinni, þó að við deyjum. Þvert a n1
Ég hef hér sama hjartað í brjósti mer
áður — og ég mun aldrei gleyma þer
Þegar kona deyr á undan eiginmanni
um, gefur Allah henni spegil, sem hun
í þá, sem syrgja hana. Ratir þú í einhvelia
hættu, kem ég óðar til þín. Ég bíð e 1
þér, og þegar þú kemur, mun ég
arma mína um háls þér og bjóða þi£ ve.
kominn. Vita skaltu, að dauðinn er e ^
sár eða beiskur fyrir þá, sem hafa els
heitt og af einlægu hjarta.“ g
Kérim andvarpaði: „Æ, ó! Ég veit, a
þetta er aðeins draumur .... Þú hven ^ _
mér aftur um leið og ég vakna . • • •
mér að fylgja þér.“
Messaouda brosti. _ .,•
„Vertu þolinmóður, elskan mín. Ég el
þér því, að þú skalt aðeins þurfa að he 1(
þremur rósaolíuflöskum yfir gröf irll^^j
Sýnin hvarf og Kérim vaknaði.
hann að fá að fara til sinnar elskuðu el^_
konu eftir aðeins þrjá mánuði og vera
an hjá henni til eilífðar? Mikill fögnu i|t
gagntók hann og um leið fann hann
í einu til löngunar til að fara út i
garðinn, sem hann hafði aldrei litið a ^
an Messaouda dó. Þar stóðu rósirnar 1 ^
um blóma og vafningsviðirnir breiddu
sér milli trjágreinanna. Hann andaði 1
rósanna og trjálaufsins að sér með velh
un, jafnvel einnig þef moldarinnar. _
uður hans hélzt í tvo daga, en þá kom °
inn — óttinn við það að eiga að 1111
þetta allt og hann varð miður sín og el1
arlaus.
Zilah, fallegasta ambáttin, sá hvað ^
leið og færði honum töfragripi til vel11-
hann hetful
alh
alditf'
síð'
um
ar og hjálpar, og loks sagði
draum sinn.
„Vilt þú ekki deyja?“ spurði Zilah-_
„Ef þú vilt fresta því, að spá °nl^g
Messaouda komi fram, er ráðið til ÞesS f
hella ekki rósaolíunni yfir gröf
nema tuttugasta hvert ár. Sagði hún e-x
að hún mundi sækja þig, þegar Þu v
192 — HEIMILISBLAÐIÐ