Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 23

„Þökk.“
„Og með trúlofun yðar.“
„Þökk.“
„Vilduð þér segja Formósu, að mér þyki
mjög leitt —“
„Að þér gátuð ekki brennt hana lifandi?“
„Það er ekki alveg það, sem ég meinti,“
Sagði Shamer.
„Auðvitað hefði ég heldur kosið, að losna
Vlð ykkur bæði, en hefði ég ekki komizt í
i*essa klípu, þá hefði mér aldrei komið til
^Ugar að grípa til svo ómannúðlegra ráð-
stafana. Nei, það sem ég ætlaði að segja,
Var, að mér þykir leitt að eigin hagsmunir
neyddu mig til að blanda mér í einkalíf
^ennar. Ég hef mér það til afsökunar, að
% átti mikið í húfi. jÉg verð að játa, herra
Avalon, að kvöldið sem þér komuð að borði
^nu í veitingastofunni Blauta flaggið, sá
eg strax á yður, að annað hvort yrðuð þér
eða ég að segja skilið við þennan glaðværa
heim. Ég hafði ástæðu til að ætla, að það
Vrði hlutskipti yðar. En þar sem það kom
nu ekki í yðar hlut, ber ég engan kala í
brjósti. Líkurnar voru nítíu og níu prósent
gsgn yður. Samt sem áður standið þér nú
^er sem frjáls maður, en ég ligg bundinn.
^að kallast vel af sér vikið. Þér eigið virð-
lugu mína.
Ef yður finnst ég vera að raupa, þá leyfið
að segja yður eitt í viðbót. Ef ég væri
frjáls maður á þessu augnabliki, myndi ég
Sera það sem í mínu valdi stæði til að gera
af við yður, kaptein Mansel og ungfrú
valentin. Þér sjáið, að ég er hreinskilinn."
„Ég verð að segja, að þér kunnið að bíða
esigur.“
„Það er eðli mitt,“ sagði Shamer. „Ég
^ef lært það af reynslunni."
Vatnið náði Tómasi upp að hnjám og
Shamer í höku.
Tómas sýndi honum kúbeinið, sem hann
afði haldið á allan tímann. „Óskið þér
eftlr, að ég roti yður?“ spurði hann.
„Ég get ekki hugsað mér neitt jafn and-
sfyggilegt,“ sagði Shamer.
Allt var orðið hljótt, vatnið fossaði ekki
engur inn, heldur steig hægt og rólega.
fjarska heyrðist í bifreið, en það var ekk-
ert farartæki að sjá í námunda við vél-
átinn, og ekkert ljós að sjá á fljótinu,
og það var á takmörkum að Tómas gæti
greint árbakkana, en þó mátti sjá skugga-
mynd trjánna bera við rauðan himininn.
Mansel ýtti við öxl Tómasar. „Eftir
augnablik," sagði hann, „nær vatnið kýr-
augunum, og þá sekkur báturinn um leið.
Fleygið þessu kúbeini fyrir borð og verið
tilbúinn að synda í land.“
Shamer sat og hallaði höfði aftur á bak.
Munnurinn stóð ennþá upp úr, en vatnið
náði honum upp að eyrum.
Þegar hann mætti augnaráði Tómasar,
brosti hann. „Ég hef alltaf verið þeirrar
skoðunar,“ sagði hann, „að dauðinn væri
spennandi ævintýri, og þegar ég hef neyðzt
til að stytta einhverjum aldur, hef ég hugg-
að sjálfan mig með því, að líklega hafi ég
eiginlega gert honum greiða. Eg segi skilið
við lífið þeirrar skoðunar. Góða nótt, kap-
teinn Mansel.“
„Góða nótt,“ kinkaði Mansel kolli.
„Mér hefur verið sönn ánægja í því að
fyrirhitta jafn ágætan mann. Góða nótt,
herra Avalon."
„Góða nótt,“ sagði Tómas.
„Má ég segja yður, að ég vona, að þér
verðið hamingjusamur."
„Þökk,“ sagði Tómas. „Ég skal segja
ungfrú Valentin, að það hafi verið síðasta
ósk yðar.“
„Það er mjög vingjarnlegt af yður. Mað-
ur metur oft þá hluti mest, sem maður á
sízt skilið.“
Vatnið streymdi nú inn um kýraugun
beggja megin. Það féll í tveim bogadregnum
fossum inn í káetuna.
„Fljótur —,“ sagði Mansel.
Þeir stigu upp á bekkinn og stukku út
í vatnið.
Tómas leit við og við til baka, meðan
hann synti að árbakkanum. Ljósin í káet-
unni loguðu ennþá, og báturinn var ennþá
sýnilegur.
Hann tók tíu suntök, áður en hann leit
við aftur.
Þá sagði Mansel: „Nú hverfur hann.“
Tómas fékk rétt tíma til að sjá hann
stingast, með stefnið á undan, niður í
djúpið.
Skömmu síðar óðu þeir í land.
„Það var nú það,“ sagði Tómas.
„Þetta var betri dauðdagi en hann átti
HEIMILISBL AÐIÐ — 199