Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 21

faaturna. ,,Ógæfan er nefnilega, að þegar
^ikill gróði er í aðra hönd, hirðir maður
ekki um lögin. Ég hafði vonað, að það
mVndi verða hægt að koma vitinu fyrir
^ana, og að hún sæi, þegar herra Avalon
v*ri dauður, að skynsamlegast væri fyrir
hana að snúa aftur til mín. Og hún hefði
iíka komið, ef ekki — mér til mikillar ar-
mæðu — herra Valentin hefði dáið.
Það breytti öllu. Á þeirri stundu, sem
eS fékk þá fregn, varð mér ljóst, að For-
m°sa myndi aldrei starfa fyrir mig meir.
að var eingöngu vegna föður síns, að
nun gerði það. Og eins og um hnútana var
mð, vissi ég, að hún myndi gera sitt ýtr-
esta til að hefna dauða herra Avalon, —
Pegar að honum kæmi. Ég varð að útrýma
nenni, því að ég var neyddur til að fórna
kfi herra Avlon.
Én nú hefur leikurinn snúizt við. Avalon
er bráðlifandi, en ég er svo gott sem dauð-
Ur- Formósa verður áfram til.“
-^að varð þögn.
)>Pormósa verður áfram til,“ sagði Mans-
ei' ,,Hvað eigið þér við með því?“
,,Þér vitið mæta vel við hvað ég á. Síð-
Ustu þrjú árin hefur Formósa smyglað fyr-
lr niig skartgripum fyrir margar milljónir
róna. Hún hefur aldrei verið staðin að
Verki, en það mun áfram á næstu árum
Verða lögð stór fjárupphæð til höfuðs
enni. Og þegar ég er hættur að drottna,
°g allir þeir mörgu, sem þekkja Formósu,
Vlta að þeir þurfa ekki lengur að óttast
^g, er ég hræddur um, að fleiri en einn
muni reyna að koma sér inn undir hjá
^firvöldunum með því að gefa hana upp.
Hvorki þér né ég geta komið í veg fyrir,
það verði, en með hjálp yðar get ég
Sarnt sem áður, ef til vill, skulum við segja,
eyðilagt leikinn fyrir þeim. Þér sögðuð áð-
þér hefðuð áhuga fyrir að vita, hvar
^ °untjoy-gimsteinarnir væru niðurkomnir.
er Voruð svo vingjarnlegur að bæta við,
a^ jafnvel þótt ég segði yður það, þá gæti
^að ekki hjálpað mér. Gæti það hjálpað
i’0rmósu?“
>>Sennilega,“ sagði Mansel.
Shamer hallaði sér fram á við að Mansel.
»Ég hef hjá mér lykil að kistu, sem ég á.
un er geymd í öryggishirzlu í París —
nafnið stendur á lyklinum. í þessari kistu
eru þeir dýrmætustu skartgripir, sem hef-
ur verið stolið í Evrópu tvö síðustu árin.
Sérhver kunnáttumaður mun þekkja þá.
Þennan lykil ætla ég að gefa yður — ég
ætla að segja yður hvar hann er, og leyfa
yður sjálfum að taka hann — ef þér viljið
nota þessa gripi til að kaupa Formósu
lausa. Gerið skrá yfir þá til lögreglunnar
og segið, að ef þeir vilji komast yfir þessa
dýrgripi, geti þeir fengið þá með einu skil-
yrði — að þeir láti ungfrú Katrínu Valen-
tin algjörlega í friði.“ Hann fleygði sér aft-
ur á bak í bekkinn. „Það er víst þetta,
sem kallað er að gera yfirbót, og þér verð-
ið að viðurkenna, að þetta er höfðinglegt
boð.“
,,Er yður alvara?“ spurði Mansel.
„Mér er það. Viljið þér gera eins og ég
segi? Fresturinn hlýtur senn að vera út-
runninn, svo að það hæfir, að þér lítið á
þetta sem „síðustu bón“ mína. Hún er jú
á vissan hátt skjólstæðingur minn, og sú
hugsun er mér mjög á móti skapi, að hún
komizt í einhverja klípu eftir dauða minn.“
Hann snéri sér að Tómasi. „Þér skulið ekki
vera svona undrandi, herra Avalon. Það er
ekkert órökrétt við þetta. Ég geri þetta af
því að ég hef engu að tapa. Fyrir hálfri
stundu var Formósa mér verðmæti eins og
veð, en nú er skeiðið á enda. Öllum við-
skiptum er lokið, og ég get nú leyft mér
að minnast þess, að áður en ég byrjaði að
stela, var ég heiðursmaður."
Mansel stóð á fætur.
„Þér getið verið viss um það,“ sagði
hann, „að ungfrú Valentin verður ekki gert
neitt til miska, ef þessi umrædda kista inni-
heldur alla þessa dýrgripi. Með það tromp
á hendinni get ég bæði haft lögregluna i
París og London góða.“
Shamer kinkaði tvisvar kolli og horfði
framan í Mansel.
Þá lyfti hann höfðinu. „Ef þér viljið
hneppa flibbann frá . . . þá hangir lykill-
inn í keðju um háls minn. Þér skuluð ekki
reyna að slíta hana. Þér verðið að lyfta
henni upp yfir höfuðið."
Andartaki síðar lá platínukeðja með á-
föstum lyki í lófa Mansels.
Hann athugaði lykilinn og reyndi styrk-
leika þessarar veikbyggðu keðju. Þá setti
HEIMILISBLAÐIÐ — 197