Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 30

Þeir eru fallegir þessir litlu hvolpar. Ennþá er
pláss fyrir þá í brúðuvagninum.
arvana. Ljónynjan hljóp að búrinu. Það fór
ónotahrollur um Gaynor við þessa sjón.
Hún hljóp umhverfis búrið einu sinni.
Svo réðist hún allt í einu á rimlana, greip
þá og hristi þá til. Gaynor sá járnstengurn-
ar svigna, en þær brotnuðu ekki.
En svo gafst ljónynjan upp. Hún stóð
kyrr og urraði grimmdarlega.
Karldýrið lyfti höfðinu og rak upp hrylli-
legt öskur, er virtist vera síðasta vísbend-
ingin um ósigur hans. Ljónynjan starði á
hann, urraði látlaust, en hann svaraði engu.
Hún þefaði af sporum mannanna, síðan
fór hún niður með árfarveginum, hægt og
stefnufast. Gaynor sá hana hverfa í þyrni-
kjarrið.
Hann klifraði niður úr trénu og hljóp að
búrin. Hann opnaði rennihurðina í skyndi
og setti spýtu á milli til þess að halda henni
opinni. Við spýtuna batt hann snúru, sem
hann hafði með sér upp í tréð.
Hann beið í ofvæni, og það leið góð
stund, unz ljónynjan kom aftur. Henni var
horfin reiðin. Hún veifaði skottinu í sífellu.
Hún kom auga á opnar dyrnar og hélt hik-
laust inn í búrið og henti sér niður við hlið
maka síns. Karldýrið heilsaði henni með
lágu ánægjuurri.
Ljónynjan fór að sleikja sár hans gegn-
um möskvana á netinu. Hún leit upp gul-
um, gneistandi augum, þegar búrhurðin
skall aftur. En síðan hélt hún áfram a^
sleikja sár maka síns.
Þremur vikum seinna afhenti Gayn°r
ljónin dýrakaupmanni í Kilindini og fékk
greiðslu þegar í stað.
,,Þetta eru fallegustu ljónahjón, sem e&
hef náð,“ sagði hann. ,,Ég hef sett þaU 1
sitt búrið hvort, til þess að auðvelda fluh1'
inga, en gætið þess að búrin standi þé^
hvort hjá öðru, því að ljónin eru mj°£
samrýmd. Karlljónið var með áverka, Þe£'
ar ég náði því, en ljónynjan hefur læknað
hann. Látið mig vita, hvernig þeim farnast-
Ég hef áhuga á að frétta af þeim.“
Þremur vikum seinna fékk Gaynor bre
frá dýrakaupmanninum, þar sem hann
pantaði hjá honum nokkur villidýr. Bréfinu
lauk þannig:
„Við vorum óheppnir með síðustu send'
inguna. Stóru dýrunum var komið fyrir a
þilfarinu, sökum hins mikla hita. Dag nokk'
urn, þegar við vorum skammt frá Aden,
skall á fárviðri. Búr svartfexta karlljónsins
brotnaði vegna sjóa, er skullu á því. Ljon'
ið slapp út, en næsta bylgja tok það me^
sér fyrir borð.
Ég hélt að ljónynjan hefði misst vitið-
Hún öskraði stöðugt. Þegar veðrinu slot-
aði, ákvað ég að setja ljónynjuna undn'
þiljur, til þess að komast hjá slysi. En þeS'
ar verið var að flytja búrið, sem hún var h
slógust dyrnar við og opnuðust. í sömu
andrá var ljónynjan komin út og allir flýðu,
sem bezt þeir gátu. Aðstæður þær, sem
Ijónynjan var í, voru óneitanlega rauna'
legar. Hún hljóp að lokum aftur eftir skip'
inu og horfði út á sjóinn og öskraði rauna-
lega. Það var eins og hún væri að kalla a
maka sinn, sem hafði farið fyrir borð 1
storminum.
Ég veit ekki nákvæmlega, hvað skeði,
því að ég sá það ekki sjálfur, en einn ha-
setanna sagði mér, að hann hefði séð lj°n'
ynjuna stökkva yfir borðstokkinn og ut 1
sjóinn. Þetta var það bezta, sem gat gerzt,
því að annars hefðum við neyðst til
skjóta hana, slík var sorg hennar.“
Gaynor lagði bréfið frá sér og tróð hugs'
andi í pípu sína. ,,Já,“ tautaði hann, ,,Þa^
var kannski það bezta. Hún hefði ekki gut'
að lifað ófrjálsu lífi án maka síns.“
206 — HEIMILISBLAÐIÐ