Heimilisblaðið - 01.09.1958, Blaðsíða 22

hann keðjuna um hálsinn og íét hana renna
ásamt lyklinum undir flibba sinn.
,,Þó ég óttist að fresturinn, sem þér gáf-
uð mér, sé liðinn,“ sagði Shamer, „langar
mig samt til að fá leyfi til að leggja nokkr-
ar spurningar fyrir yður.“
,,Já, flýtið yður þá,“ sagði Mansel. „Þeim
mun fyrr sem ungfrú Katrín kemst heim
til náða, því betra fyrir hana.“
„Satt er það. Hvernig hafið þér hugsað
yður, að við skildum?"
„Við förum í land,“ sagði Mansel, „en
þér verðið hérna kyrr um borð og sökkvið
með bátnum. Ég geri ráð fyrir, að þér vilj-
ið heldur drukkna en vera brenndur lif-
andi.“
„Endilega," sagði Shamer. „Ég hef alltaf
verið þeirrar skoðunar, að það hlyti að
vera þægilegur dauðdagi að drukkna.“
„Ég sting upp á, að ég roti yður fyrst.“
„Ég fer fram á við yður,“ sagði Sham-
er, ,,að þér takið yður ekkert slíkt fyrir
hendur.“
Mansel svaraði ekki.
„Gerið nú nauðsynlegan undirbúning. Ég
ætla að bíða með aðra spurningu mína al-
veg fram á síðustu stundu.“
„Ég hef lokið undirbúningi mínum. Kom-
ið með spurningu yðar.“
„Má ég fá að vita við hvern ég hef þá
ánægju að tala — eða er það of nærgöngul
spprning?“
Mansel horfði niður fyrir sig, eins og
hann vissi ekki almennilega hverju hann
ætti að svara.
Þá leit hann skyndilega upp. „Nafn mitt
er Mansel," sagði hann.
Shamer þaut upp úr bekknum. „Fari það
. . . . fari það nú til fjandans,“ hrökk út
úr honum.
„Yður kemur það á óvart,“ sagði Mans-
el og kleip hann undir hökuna. Það leit út
eins og hann hefði klipið hann, en það var
sannkallað kjaftshögg. Seinna komst Tóm-
as að því, að Mansel hafði verið einn leikn-
asti hnefaleikamaður, sem nokkru sinni
hafði sést opinberlega.
Höfuð Shamers hrökk aftur á bak og
hann féll endilangur niður á bekkinn.
„Þér verðið að afsaka,“ sagði Mansel við
Tómas, „þetta var yðar starf. En hann er
ekki meðvitundarlaus á sama hátt og Gór-
illan, og þér megið binda hann og senda
hann niður á hafsbotn.“
Að svo mæltu tók hann fram sterkt
snæri, og Tómas reyrði saman ökla Sharn"
ers og því næst úlnliði.
„Við megum ekki skilja eftir okkur nein
ummerki,“ sagði hann. „En það eitt næSa'
ekki. Þegar vélbáturinn finnst, verður lög-
reglan að halda, að hún þurfi að hafa npP1
á Górillunni en ekki okkur.“ Hann tó
björgunarbelti niður af hillu. „Takið jakka
Górillunnar og bindið þetta við hann, einS
fljótt og þér getið.“
Á meðan Tómas gerði það, opnaði ManS'
el kýraugun — þau voru sex, öll afar U1 ■
Þá lyfti hann Shamer upp, lagði hann a
gólfið og lét andlitið snúa að káetuopinn
og hengdi síðan jakka Górillunnar upp a
nagla. r
„Vilduð þér taka við stýrinu og senda
Carsov hingað inn? Þegar þér hafið átta
yður, þá beygið burt frá ströndinni og
slökkvið á ljóskerunum. Það er skip sPoi
korn í burtu, annars sé ég ekki neitt.
Tómas gerði eins og honum var sagt 'V'
og það var það síðasta sem hann sa 1
Górillunnar. Carsov lét sig síga niður í vatn
ið og dró manninn upp að ströndinm-
Mansel kom aftur á þiljur. „Það hlýtul
að vera negla einhvers staðar, en ég 8
ekki fundið hana, svo að þér eruð neyd
ur til að gera gat á skipsbotninn. Ég ska
halda á luktinni á meðan þér gerið Þa ’
Þetta er veikbyggður bátur, svo að Pa
ætti ekki að taka langan tíma.“
Að nokkrum mínútum liðnum hafði Tom
as losað um fjöl með kúbeini, svo að vatn
ið fossaði inn.
Tómas hörfaði í skyndi nokkur skref a t
ur á bak.
„Já, það er óþægilegt að blotna,“ sa^
Shamer vingjarnlega.
Tómas snéri sér við og mætti augnara
hans. „Ég hef ekkert samvizkubit af Þ%1
að senda yður ofan í djúpið,“ sagði hann-
„Auðvitað ekki. Og vinur yðar, Mar
teinn?“
„Hann hefur um annað að hugsa einS
og er,“ svaraði Tómas, „en honum þy 11
mjög leitt að geta ekki verið viðstaddui-
„Ég samgleðst yður með aðstoðarmenn
yðar.“
198 — HEIMILISBLAÐIÐ