Heimilisblaðið - 01.07.1959, Síða 16

jókst — og jörðin nálgaðist nú óðfluga. Ég
lokaði augunum, fann svo þungt högg, mér
fannst ég allur merjast í sundur, það brak-
aði víst í allri beinagrindinni.
Löngu síðar vaknaði ég í sjúkrahúsi. Þeg-
ar ég lauk upp augunum sá ég Hedwig, stúlk-
una sem ég elskaði. Hún laut yfir mig.
— Þú verður að liggja kyrr, rólegur, sagði
hún. Veiztu! Nú lagast allt aftur! Ég flýtti
mér út á flugvöllinn til þess að segja þér
það, en ég varð mínútu of sein. Herbert
skrifaði mér og sagðist ekki koma til Kan-
ada. Hann ætlar að vera áfram í Þýzkalandi.
Hann hefur eignazt góðan félaga þar, hann
hefur leyst mig undan eiðnum. Ég er ekki
lengur bundin honum — og þú veizt, að nú
átt þú mig. Ég er þín.
Ég lokaði augunum — og sá fyrir mér
rauða lampann. Hún hafði komið mínútu
of seint.
— Við fylgdumst með flugvélinni og sá-
um, þegar hún sprakk og tættist í sunduf-
Það var eins og hnífur væri rekinn í hjart#
mitt. En svo kom einhver auga á fallhlífú13
— og við leituðum þín lengi, fundum
loks í trjákrónu. En nú er þetta allt 1101
garð gengið — og þú á batavegi. Þeir fundu
mælitækin úr flugvélinni, þú settir hraða'
met. Þeir eru mjög hreyknir af þér.
hvernig atvikaðist . . .
— Eg verð að segja þér það einhver11
tíma seinna, sagði ég þreytulega.
En ég hef aldrei sagt Hedwig, að ég hefð*
ætlað að svipta mig lífi — og ég mun aldre'
segja henni það. En einhverjum varð ég a®
segja frá reynslu minni, aðeins einu sinn1,
Og nú hef ég gert það. (
Lesandi, karl eða kona — trúðu á lífi®'
Reyndu að halda í lífið eins lengi og Þu
getur. Það er alltaf of snemmt að kasta þvl
frá sér. Þetta segir ykkur maður, sem var
næstum því búinn að varpa öllu frá sér • •'
148