Heimilisblaðið - 01.07.1959, Síða 20

Fullur fjandskapur
EFTIR kvöldverðinn gekk ég með hinum há-
vaxna dýralækni dr. Baumgart frá búgarði
hans niður að veiðiánni.
„Ef sá hlutur gerist í kvöld, sem ég held
að muni ske, þá muntu sjá nokkuð, sem ekki
er unnt fyrir þig að upplifa á hverjum degi,“
sagði Baumgart. „Við verðum að minnsta
kosti að hafa mjög hljótt um okkur og fara
mjög varlega."
Við gengum yfir kjarrgróðurbelti. Það
glitti draugalega í þurra raunnana í skini
tunglsins, sem reis hægt upp á stjörnubjart-
an himininn. Hin stórkostlega kyrrð hinnar
suðurafríkönsku nætur var einstaka sinnum
rofin af eymdarlegu sjakala-góli. Við kom-
um niður að árbakkanum, en vegna þurrka-
tímans var áin uppþornuð og við horfðum
á sandbotninn. Út á miðjum árbotninum
stóð lítil eyja og ber trjábolur teygði grein-
arnar eins og krumlur út í loftið.
„Sérðu kringlóttu hlutina þarna á grein-
inni yfir eyjunni?" spurði Baumgart í lág-
um hljóðum, og benti gegnum skógarrjóðrið,
sem huldi okkur.
„Já — nú sé ég þær,“ svaraði ég eftir að
hafa rýnt vandlega á staðinn.
„Slæðu-uglur,“ hvíslaði læknirinn. „Ef
mér missýnist ekki svo um munar, þá sitja
þær fyrir erfðafjanda sínum, eiturslöngunni.
Eg sá för eftir slönguna í sandinum. Þær eru
búnar að vera hér á varðbergi í tvo sólar-
hringa. Vertu alveg grafkyrr!“
Á meðan við biðum og tunglið steig hærra,
blönduðust hýenu-hljóð góli sjakalans. Það
glitti nú á hinar hreyfingarlausu uglur í
tunglsskininu. Við vorum þegar búnir að
bíða í rúma klukkustund, þegar hin sterk-
lega hendi dýralæknisins greip um hand-
legginn á mér.
„Hún kemur,“ hvíslaði hann. „Hún kem-
ur út úr fylgsni sínu. Já — það er eitur-
slanga . . .“
önnur uglan rak upp siguröskur og rauf
þannig næturkyrrðina, um leið og hún
steypti sér niður á slönguna, sem var algjör-
lega óviðbúin þessari skyndilegu árás. Uglan
rak hvasst nefið í haus eiturslöngunnar, seU1
hvæsti af sársauka. I sömu andrá læsti hi®
uglan klónum í skrokkinn á slöngunni °&
lyfti henni upp nokkrar sekúndur. Því nse^
læsti uglan klónum fast utan um háls slöní'
unnar rétt fyrir aftan hausinn. Uglurnar
ráku hin sterku, bognu nef miskunnarlaus^
í slönguna.
Enn einu sinni þandist slönguskrokkurin11
út, áður en hann var tættur í sundur. Í'í
sá hinar bognu eiturtennur greinilega nn1
leið og slagan hvæsti í síðasta sinn. Þá ré<5'
ust uglurnar með ofsalegri græðgi á erfða'
fjandann, sem engdist sundur og samaI1
þarna í sandinum, og rifu hana í sig.
Ég var enn titrandi af æsing yfir þessu
stórkostlega sjónarspili þegar ég ætlaði a
leggja eina spumingu fyrir dýralækninn, eíl
þá brá fyrir skugga á árbotninum — þetts
var sjakali. Að lokum hljóp hann með stuttUi
hásu gelti að orrustuvellinum.
Uglurnar flugu upp dauðskelkaðar. Þega'
þær höfðu áttað sig á hver hafði ónáðu
þær, steyptu þær sér óhikað niður á hanUj
Sjakalinn hypjaði sig í burtu urrandi
gremju, á meðan uglumar snertu hausinu
honum með sterkum vængjunum og gðrg
uðu hátt.
„Komdu, þær eiga að fá að njóta sigurS
síns,“ sagði læknirinn. „Þær eiga það skih '
Bit eiturslöngunnar veldur næstum alh9
dauða manns eða dýrs. Það er ekki neU13
152
HEIMILISBLA015