Heimilisblaðið - 01.07.1959, Qupperneq 40

MYNDASAGA EFTIR PROSPER MÉRlMÉ®
COLOMBA
Orso fannst hann vera sem fangi
á feðraóðalinu. Hann vissi, að í
huga Colombu rúmaðist aðeins eitt
— föðurhefndin. Og hann vissi,
hvers allir vinir föður hans vsentu
af honum, verknaðar, sem hann
hafði ekki minnstu löngun til að
drýgja, því að hans áliti var það
ekki sannað, og ekki einu sinni
sennilegt, að Baricini-arnir væru
hinir seku. Lítil stúlka gekk inn
í herbergið, þar sem þau dvöldu,
og rétti Colombu nýskotna villi-
bráð. Hún átti að bera kveðju frá
frænda sínum og segja, að hið
eina, sem hann skorti væri púð-
ur. — Frændinn var einn þeirra
,,ræningja“ sem í þá daga lifðu
í skógum Korsíku, oft eftir að
hafa framið hefndarmorð, og sí-
fellt eltir af hermönnunum. Orso
setti ofan í við systur sína fyrir
að útvega þessum réttlausu raörf1
um vopn, en Colomba hafði sl11
ar ástæður til að halda vinát*'11
við þá. Orso stóð upp og fór npP
í herbergi sitt, en Colomba í®
litlu stúlkunni fulla körfu han“jj
frænda hennar og lagði ríkt á V1
hana, að frændi hennar ætti fy1 ,
og fremst að vaka yfir öry6$l
Orsos.
Næsta morgun, þegar Orso hitti
systur sína, var hún að steypa
kúlur. Ennþá áminning um, hvers
beið hans. Hann hafði ásakað
systur sína fyrir að klæðast sorg-
arbúningi ennþá, tveim árum eft-
ir dauða föður þeirra. En Colomba
lýsti yfir, að hún hefði heitstrengt
að bera hann, þar til réttlætinu
hefði verið fullnægt. — Á Korsíku
er sá siður, að á stað, þar sem
einhver hefur beðið válegan bana,
setja menn trékross, og sérhver,
sem fram hjá fer, kastar, eftir
gamalli þjóðtrú, steini eða kvisti
á þennan stað, svo að oft mynd-
ast þar dys. Dag nokkurn fór Col-
omba með bróður sinn á stað
þann, sem faðirinn hafði fallið fyr-
ir kúlu morðingjans, og bæði
krupu í lotningu við krossinn. —
Á slíkum ferðum hafði Colomba
garðhundinn ætíð með, og hann
vakkaði í kringum þau og gætti
þess að enginn kæmi að Pel
óvörum. Þegar þau komu be
úr ferð sinni, færði Colomba h°
um blóðistorkna skyrtu föðu11
og tvær blýkúlur — þögla ánub^
ingu um að hika ekki við bj°
hefndina. — Þessar endurte*
hvatningar urðu Orso að 1°" gj
mesta- kvalræði, og hann lelt^
út í frjálsa náttúruna til að
valdi á hugsunum sínum.