Heimilisblaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 16

ur nokkuð sjálfsánægður og sæll með sig.
„Nei, hamingjan góða... nei. En án
þess ég vilji móðga þig, þá ertu þó enginn
Adonis.“
„Heldurðu kannski, að þú sért það sjálf-
ur eða hvað?“
„Það kemur ekki málinu við. Þú hlýtur
að skilja, að það sem ég mun skrifa um
þig verður helber uppspuni, eða réttara
sagt: ég ýki smágallana á útliti þínu.“
„Galla? Hef ég einhverja galla?“
„Að sjálfsögðu hefurðu þ'að. Allir menn
hafa vissa drætti, sem hægt er að skop-
stæla.“
„Má ég vita, hverjir þeir eru hjá mér?“
spurði Galibot snöggt.
„Gjarnan." Baric virti andlit vinar síns
fyrir sér gaumgæfilega. „1 fyrsta lagi eru
augun í þér of lítil.“
„Of lítil,“ hálf-hrópaði Garibot. „Of lítil!
Þetta hefur enginn maður sagt áður.“
„Sennilega af því þú hefur aldrei spurt
neinn að því...“
Garibot athugaði nú andlit sitt vandlega
í spegli. „Ég get alls ekki fallizt á það, að
augun í mér séu of lítil. Þú segir þetta
bara til að stríða mér.“
„Nei, en hvað um það ... Við segjum þá
bara, að þú sért töfrandi fríður ásýnd-
um ...!“
„Ég er ekkert að halda því fram, að ég
sé það. En ég get bara ekki þolað að þú
segir, að ég sé með grísaraugu.“
„Æjá, æjá, ég skil,“ stundi Baric þreytu-
lega. „Við látum þá augun í þér í friði, ef
þú vilt í staðinn fallast á, að þú hafir
ljótan litarhátt.“
„Ljótan litarhátt? Ertu með öllum
mjalla, maður? Þetta getur ekki verið
meining þín í alvöru?"
„Jú, það get ég fullvissað þig um. Líttu
í spegilinn. Þú ert rauðblesóttur í framan
og þéttsetinn af graftarnöbbum.“
Garibot horfði dolfallinn og fjúkandi
vondur á rithöfundinn: „Segðu það held-
ur umbúðalaust, að þú álítir mig ganga
með húðsjúkdóm!"
„Það er alltof sterkt til orða tekið. Þetta
er áreiðanlega ekki annað en venjulegt
eksem.“
„Vogarðu þér að halda því fram, að ég
sé með eksem ... Slíkur sjúkdómur hefui
aldrei átt sér stað í minni fjölskyldu."
„Einhvern tíma er allt fyrst.“
„Að þú skulir geta verið þekktur fy111
að gera slíkt veður út af fáeinum bóluu1'
sem stafa af því, að ég át heldur mik1
feitmeti um jólin. — Og roðinn í andh -
inu er einungis af því, að ég er í 8ös J1
skapi þessa stundina. Nei, þú verður a
finna aðra og haldbetri hluti til að gagn'
rýna í útliti mínu.“
„Það verður sjálfsagt erfitt, þegar Þu
ert annars vegar,“ svaraði þá Baric, seiu
nú var hættur við fyrirætlun sína, en hugs'
aði sér aðeins að gera grín að vininuff1,
„En kannski er ekki rétt að gleyma nefinU
á þér. Það er sveimér myndarlegt —- e
þú þolir að heyra mig segja það.“
„Segðu hvað sem þér sýnist, en það a
bara ekki við mig. Nefið á mér er í fu '
komlega réttu hlutfalli við aðra andli s-
hluta.“ .
„Að hugsa sér, er það það? — Kanns 1
fæ ég þá leyfi til að segja það?“
„Já, gjörðu svo vel!“ hrópaði Galih° •
„Þú verður að viðurkenna, að ..
Baric, sem hafði með öllu glatað Þ0 ^1
mæðinni, reis nú á fætur. „Búið mál! L
skal viðurkenna allt, sem þú mælist til,
en þetta er til einskis gagns. Þú vilt
þinn hluta af tekjunum af bókinni, en Þ
vilt ekkert gera til að vinna bug a ^a
markalausu sjálfsáliti þínu. Ég eyðileg
bara tímann með því að sitja hér
Ég fer og leita uppi einhvern annan
hógværari mann og geri samning v
hann ...“ .
Galibot tók eilítið viðbragð, þagnaði un
stund, en sagði síðan í bænarrómi:
„Æ, vertu nú ekki að taka þetta sv°n
illa upp, elsku vinur. Kannski var Þe
rangt af mér, en þú hlýtur að skiUa' a
það er ekki sérlega skemmtilegt fyrir ^11.® __
að útbásúna smávegis ágalla sína — 0 *
um til athlægis. Þú verður sjálfu1
ákveða þetta. Skrifaðu þá hvað sem P
sýnist; ég kýs heldur að koma hver
nærri, fyrr en ég les bókina.“ u
Um leið og þeir vinirnir kvöddust, a
aði Galibot:
60
heimili sblaði5